Η αγκαλιά της Παναγιάς

Δημιουργός: John Fenix

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η αγκαλιά της Παναγιάς.

Περασμένα πολλά τα χρόνια από τα μαλλιά της Κυρά Λεμονιάς.
Σαν χιονισμένο το γεροντικό κεφάλι, ακουμπά με εγκατάλειψη στο μαξιλάρι, στο κρεβάτι του πόνου. Ο χρόνος άφησε πολλά και δύσκολα σημάδια στο κουρασμένο από τις κακουχίες σώμα της
Ήρθαν αρρώστιες που χρόνια πολλά την έχουν ταλαιπωρήσει και τώρα στα στερνά της , με γαλήνη και ηρεμία περιμένει την λύτρωση που θα την φέρει κοντά στην μεγάλη της αγάπη. Την Παναγιά.!!!!!
Πολύ την αγάπησε την Παναγιά η κυρά Λεμονιά. Πολύ την τίμησε, πολύ την δόξασε.
Της αξίζει να βρεθεί κοντά της.!!!!!!!
Κατάφερε μάλιστα να μεταλαμπαδεύσει αυτήν της την αγάπη για την Παναγιά και στην κόρη της την Ειρήνη. Μεγάλη γυναίκα πια η Ειρήνη, δεν κατάφερε να κάνει δική της οικογένεια και έμεινε για πάντα κοντά στην κυρά Λεμονιά να την φροντίζει με περίσσια αγάπη και υπομονή.
Αυτή ήταν όλος ο κόσμος της. Αυτή…..και η Παναγία. Και οι δύο γυναίκες μεγάλη αγάπη που της είχαν.
Η Ειρήνη καθισμένη δίπλα στο κρεβάτι της κυρα Λεμονιάς , να της κρατά το χέρι.
Η ώρα πλησίαζε…. Η ώρα για το μεγάλο ταξίδι της κυρα Λεμονιάς.
Η ευλογημένη ώρα για κάθε καλό Χριστιανό. Η ώρα της δικαίωσης για μια ζωή
Γεμάτη αγάπη για τον Χριστό και την γλυκιά του μητέρα και μητέρα όλων μας, την Παναγία μας.
Ξάφνου η κυρα Λεμονιά καρφώνει το βλέμμα της ψηλά στο ταβάνι, το πρόσωπο της φωτίζεται….και χάνεται για λίγο. Η Ειρήνη ανησυχεί, της σφίγγει το χέρι.
Μάνα.!!!! …βγάζει μια κραυγή.
Δυο λεπτά……Τρία λεπτά……Τρία λεπτά και κάτι…….
Η κυρά Λεμονιά επιστρέφει στο τώρα, ξανά. Ένα μεγάλο χαμόγελο έχει απλωθεί σε
όλο της το πρόσωπο. Με όση δύναμη έχει απομείνει στο ταλαιπωρημένο από τις αρρώστιες σώμα, ανακάθεται στο κρεβάτι και πιάνοντας και τα δύο χέρια της Ειρήνης στα δικά της, της μιλά και λέει.
Ειρήνη ,παιδί μου. Ακου τι θα σου πω. Είδα μια εικόνα. Μια εικόνα της Παναγιάς που ποτέ δεν είχα ξαναδεί ως τα τώρα σε καμία εκκλησία. Ήταν η Παναγιά στον θρόνο της παιδί μου και είχε ανοίξει τα δύο της χέρια σαν να περίμενε κάποιον που πλησίαζε, να πάει να χωθεί στην αγκαλιά της.
Είχε ένα υπέροχο χαμόγελο όλο καλοσύνη και αγάπη και τα μάτια της Ειρήνη μου …
αυτά τα μάτια είχαν τόση γλύκα παιδί μου ,τόση ομορφιά, τόσο φως.
Αχ αυτά τα μάτια της Παναγιάς, Ειρήνη παιδί μου. Αχ αυτά τα μάτια.!!!!!
Υπήρχε και κάτι άλλο όμως μέσα τους που δεν κατάφερα να διακρίνω καλά.
Κάτι πολύ γνωστό μου μα και άγνωστο μαζί. Τέλος πάντων
Ακου Ειρήνη. Ακου. Θέλω παιδί μου αυτήν την εικόνα που μόλις σου περιέγραψα να βρεις έναν καλό ζωγράφο και να τον βάλεις να στην κάνει εικόνα. Ακούς Ειρήνη;
Εικόνα. Όπως ακριβώς την είδα. Όπως στην είπα. Αυτή παιδί μου είναι η τελευταία χάρη που σου ζητώ. Η τελευταία μου επιθυμία. Ορκίσου μου ότι θα το κάνεις.
Έλεγε με αγωνία η κυρία Λεμονιά. Και δεν σταμάταγε μέχρι το τέλος η Ειρήνη να πάρει όρκο.
Ναι μητέρα. Σου το ορκίζομαι είπε με λυγμούς η Ειρήνη καθώς καταλάβαινε ότι έφτασε η ώρα. Και πράγματι είχε φτάσει η ώρα. Και καθώς πέρασε και έφυγε η ώρα, πήρε μαζί στο διάβα της και την ψυχούλα της κυρίας Λεμονιάς.
Με ένα χαμόγελο ευτυχίας, το γέρικο κεφάλι έγειρε απλά και έκλεισε τα μάτια.
Η ευλογία του ειρηνικού θανάτου που δίνει ο Θεός στον καθένα που είχε ενάρετο βίο και καθαρή ψυχή…………
Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολα για την Ειρήνη.
Μονάχη πλέον στην ζωή να παλεύει με το μεροκάματο για να τα φέρει βόλτα.
Φίλους και συγγενείς δεν είχε η καψερή. Μόνη πέρασε το υπόλοιπο, της ζωής το μονοπάτι. Αυτή και η μεγάλη της αγάπη η Παναγία. Μαζί τα λέγανε οι δύο τους για ώρες και ώρες. Τι να τους κάνει τους φίλους;
Αν ξέχασε την υπόσχεση που είχε δώσει στην κυρά Λεμονιά; Όχι βέβαια.
Ξέκλεβε η φτωχούλα λίγα λίγα λεφτουδάκια από τις ανάγκες της ,σε κάποιο κομπόδεμα για αυτό τον σκοπό. Είχε όμως μια αδυναμία η Ειρήνη στην ζωή, που δεν την άφηνε εύκολα να μαζέψει τα λεφτά. Αδυναμία;……χμ.!!!!!!
Εξαρτάται πως θα το δει κανείς….Της άρεσε να κάνει ελεημοσύνες.!!!!!
Στερούσε ακόμα και από τον εαυτό της το φαγητό, για να τρέξει να ταΐσει κάποια φτωχιά οικογένεια, να ντύσει κάποιο ορφανό, να πάρει φάρμακα για άπορους.
Ότι μπορούσε και ότι πρόκανε. Αυτό της έδινε δύναμη, της έδινε κουράγιο μα και χωρίς να το ξέρει της έδινε και ευλογία.!!!!!
Γιατί η Ειρήνη ήξερε να κάνει ελεημοσύνη. Όπως την ζητάει η Παναγιά.
Όπως πρέπει. Πήγαινε στου φτωχού το σπίτι, άφηνε αυτά που είχε μαζί της, χτύπαγε την πόρτα….και έφευγε γρήγορα γρήγορα μην προφτάσουν και ανοίξουν και την δουν.. Άνοιγαν οι φτωχοί ,έβρισκαν τα τρόφιμα ή ότι άλλο για την περίσταση και σήκωναν το βλέμμα ψηλά με βουρκωμένα μάτια και ευχαριστούσαν την Παναγιά.
Αυτό το ευχαριστώ, ανέβαινε αμέσως σαν το ποιο ακριβό μύρο στην Παναγιά και αρωμάτιζε το θρόνο της. Ευχαριστώ Παναγιά.!!!!!!!! Όχι, ευχαριστώ Ειρήνη.
Αυτήν δεν την ήξεραν καθόλου. Κανείς δεν την είχε δει. Ευχαριστώ Παναγιά.!!!!!!
Και η Παναγία έκανε αυτό το ευχαριστώ των φτωχών ευλογία και το έστελνε αμέσως στην ψυχούλα της Ειρήνης…….
Έτσι της πείρε χρόνια αρκετά, μέχρι να μαζέψει κάποιο σοβαρό κατά την γνώμη της ποσό, για να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία της μανούλας της.
Τις τελευταίες ημέρες η Ειρήνη πολύ συχνά έβλεπε την κυρα Λεμονιά στον ύπνο της. Απλά την κοίταζε και της χαμογελούσε. Τίποτα άλλο. Ούτε της μίλαγε, ούτε τίποτα. Απλά την κοίταζε και της χαμογελούσε. Πολύ είχε προβληματιστεί η Ειρήνη.
Κάποιο πρωί λοιπόν, με τα πολλά το πείρε απόφαση. Σχεδόν γριούλα τώρα και αυτή ήξερε πως και η δική της ώρα δεν ήταν μακριά. Και έπρεπε ν να κάνει οπωσδήποτε αυτό που είχε υποσχεθεί στην μανούλα της.
Άναψε το καντηλάκι της Παναγιάς και έτρεξε να ανοίξει το κομπόδεμα που μάζευε όλα αυτά τα χρόνια για τον ζωγράφο που θα έφτιαχνε την εικόνα.
Μέτραγε κάμποση ώρα. Μέτραγε και έγραφε. Μέτραγε και έγραφε. Μην χάσει και την πρόσθεση. Και στο τέλος έμεινε ακίνητη να κοιτά…μια τα λεφτά, μια το χαρτί με την πρόσθεση. Το πρόσωπο της φωτίστηκε και έλαμψε. Μια απέραντη γαλήνη πλημμύρισε όλο το δωμάτιο. Πλημμύρισε την ψυχή της.
Δύο λεπτά……..Τρία λεπτά……..Τρία λεπτά και κάτι…….
Ξάφνου συνήλθε και ένα μεγάλο χαμόγελο είχε απλωθεί σε όλο της το πρόσωπο. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Ναι. Ήξερε.!!!!!

Εκείνη την ημέρα, μια φτωχή οικογένεια που είχε για μήνες κομμένο το ρεύμα, είδε με έκπληξη τον τεχνικό της εταιρίας, να τους συνδέει το ρεύμα ,που κάποιος άγνωστος είχε πληρώσει.
Ο Δημητράκης το ορφανό της γειτονιάς που το μεγάλωναν οι παππούδες του, θα έβαζε για πρώτη του φορά ένα παλτό.
Η Τασούλα ,άνεργη για μήνες θα έβρισκε κάτω από την πόρτα της ένα φάκελο με κάποια χρήματα.
Γύρω στις τριάντα οικογένειες θα έβαζαν πιάτο με φαγητό στο τραπέζι.
Πιάτο με φαγητό, που είχαν να δουν αρκετές ημέρες.
Η Μαργαρίτα θα έβρισκε στην πόρτα της καινούργια ρούχα.
Η Μαργαρίτα. Το ξεβράκωτο της γειτονιάς. Έτσι την έλεγαν οι….{άνθρωποι} γιατί γύρναγε η φτωχή πάντα με κουρέλια.
Εκείνη την ημέρα…..Θεέ μου!!!!!!! Εκείνη την ημέρα.
Πόσα πολλά που έγιναν, εκείνη την ημέρα.
Από μια φτωχική γειτονιά της πόλης μας ,πόσα πολλά ευχαριστώ που άκουσε η Παναγιά, εκείνη την ημέρα. Πλημμύρισε ο θρόνος της με μύρο. Πλημμύρισε!!!!
Και δεν προλάβαινε να στέλνει η Παναγιά ευλογίες…..στην Ειρήνη!!!!!!
Εκείνη την ημέρα.!!!!! Τόσο πολύ αγάπησε η Παναγιά εκείνη την ημέρα την Ειρήνη που …ήθελε να την σφίξει στην αγκαλιά της.
Και την κάλεσε.!!!!! Εκείνη την ημέρα.!!!!!!!!!!!! Και εκείνη πήγε.!!!!!!!!

Η Ειρήνη δεν κατάφερε να κάνει την επιθυμία της μητέρας της πραγματικότητα.
Η Ειρήνη δεν ζωγράφισε ποτέ την εικόνα της Παναγίας στην γη.
Μια Παναγιά με ένα καλοσυνάτο πλατύ χαμόγελο, με ανοιχτά τα χέρια της, όπως ανοίγει η κάθε μάνα τα χέρια της για να αγκαλιάσει το παιδί της που την πλησιάζει.
Μια εικόνα που η Ειρήνη πίστευε ότι έπρεπε να γίνει στην γη, αλλά χωρίς να το ξέρει την είχε ζωγραφίσει η ίδια ….στον ουρανό.
Και πλησίαζε τώρα…..αυτή την εικόνα.!!!!!!!!!
Και αυτά τα μάτια της Παναγίας…Θεέ μου!!! ήταν όπως τα είχε περιγράψει η μητέρα της πριν από χρόνια.
Θυμάται τα λόγια της σαν να ήταν τώρα που της τα είχε πει.
{Είχε ένα υπέροχο χαμόγελο όλο καλοσύνη και αγάπη και τα μάτια της Ειρήνη μου … αυτά τα μάτια είχαν τόση γλύκα παιδί μου ,τόση ομορφιά, τόσο φως.
Αχ αυτά τα μάτια της Παναγιάς, Ειρήνη παιδί μου. Αχ αυτά τα μάτια.!!!!!
Υπήρχε και κάτι άλλο όμως μέσα τους που δεν κατάφερα να διακρίνω καλά.
Κάτι πολύ γνωστό μου μα και άγνωστο μαζί}
Η Ειρήνη πλησιάζοντας προς την ανοιχτή αγκαλιά της Παναγίας, δεν κρατήθηκε και κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια της Παναγιάς. Τι να ήταν αυτό άραγε που δεν μπόρεσε να διακρίνει η μητέρα της. Κάτι πολύ γνωστό μα κι άγνωστο μαζί.
Η Παναγιά της χαμογέλασε.!!!!!
Και τότε …..είδε……….Είδε αυτό που υπήρχε στα μάτια της Παναγίας.!!!!!!!!!!!!!!!
Είδε…..την Ειρήνη!!!!!!!!! Με δυο υπέροχα κατάλευκα φτερά…..Αγγέλου!!!!!
Άνοιξε το βήμα της και με έναν λυγμό, χώθηκε στην αγκαλιά που την περίμενε.
Στην αγκαλιά της Παναγίας.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Και έμεινε εκεί για……………
Δύο λεπτά………..Τρία λεπτά………….Μια αιωνιότητα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


John Fenix

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-11-2012