σαν ένα όνειρο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>σαν ένα όνειρο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>σαν ένα όνειρο</b><p>Δημιουργός: giannis0911, <i>  X.Ι</i><p><i> όποιος δεν βαριέται...ας το διαβάσει </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Φαντάζομαι το άπειρο ως μία ατελεύτητη ευθεία και τη ζωή σαν ένα κύκλο πάνω στην ευθεία που το σημείο επαφής και ταύτισης με τη ευθεία του απείρου, είναι η γέννηση και ο θάνατος, αφού έχει διαγράψει η ζωή το κύκλο της. Την ίδια εικόνα έχω και για το σύμπαν ή τα σύμπαντα και την ποικιλομορφία τους που εκτείνονται πάνω στην ευθεία σε άπειρα σημεία και μορφές.<br />
<br />
Μα ότι και να φανταστώ πρέπει να το τοποθετήσω κάπου. Ακόμη και αν η ευθεία είναι ένα επίπεδο με τρεις διαστάσεις που πάνω του ή ακόμα και εντός του δημιουργούνται  φυσαλίδες ζωής, κόσμοι , σύμπαντα , διαστάσεις , χώροι και χρόνοι , κάπου θα πρέπει όλα αυτά να τα εντάξω. Και αυτό είναι το άπειρο. <br />
<br />
Αλλά όλες αυτές οι εικόνες αποτελούν την απεικόνιση ενός νου που αδυνατεί να συλλάβει την έννοια του απείρου με οποιονδήποτε τρόπο. Αδυνατεί ακόμη και να φανταστεί, έστω και νοητικά , οτιδήποτε που να εκτείνεται παντού δίχως τέλος και αρχή. Αν φανταστώ πως η σκέψη είναι ότι ταχύτερο υπάρχει, αδυνατώ να συλλάβω το άπειρο και τι μπορεί να είναι, αφού δεν μπορώ με οποιοδήποτε τρόπο να το εντάξω οπουδήποτε , είτε ως χώρο, είτε ως έννοια. Πάνω σε τι , ή ακόμη και παντού. <br />
<br />
Νομίζω πως όσο και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον κόσμο και τη ζωή μας, ένα καταλυτικό σημείο είναι, που θα εντάξουμε οτιδήποτε μας είναι αντιληπτό. Και στο άπειρο ο νους προσκρούει . Είναι απροσπέλαστό. Ο χώρος και οι διαστάσεις του είναι έννοιες δεσμευτικές ως προς την έννοια του απείρου και αδυνατούν να το νοήσουν και να το εντάξουν οπουδήποτε και κατ οποιονδήποτε τρόπο ή ακόμη αν θέλετε και να το περιγράψουν. Με τα νοητικά μας εργαλεία δεν περιγράφεται καν. Πώς να ενταχτεί λοιπόν οπουδήποτε ή πώς να ενταχτούμε εμείς σε αυτό και να ταυτιστούμε.  Οπότε πως είναι δυνατόν πίσω από ένα παραμορφωτικό κρύσταλλο να έχεις μία πραγματική απεικόνιση όσων υφίστανται ; <br />
<br />
Πόσο δε μάλλον να αναγνωρίσεις και οποιαδήποτε σκοπιμότητα σε όλο αυτό το πλαίσιο. <br />
<br />
Αν υπάρχει έστω και μία εκδοχή να αποτελούμε μέρος του όλου και εδώ στη ζωή εκφράζουμε μία μορφή συνειδητότητας του που θα επανενταχτεί και θα ευθυγραμμιστεί  με αυτό κάποτε, η μόνη πιθανότητα να γίνει αυτό είναι όταν ο κύκλος της ζωής που διαγράφουμε κλείσει. <br />
<br />
Φυσικά και πάλι δεν μπορώ να διανοηθώ οποιαδήποτε σκοπιμότητα σε έναν τέτοιο κύκλο. <br />
<br />
Αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως μέσα από ένα παραμορφωτικό και άρα δεσμευτικό κρύσταλλο, όποια και άκρη του νήματος αν πιάσεις, δεν θα σε οδηγήσει στην πηγή. Απλά γιατί δεν μπορείς και δεν πιανεις την άκρη του νήματος. Δεν έχεις πρόσβαση από τη θέση που βρίσκεσαι σε αυτή όσο και αν εκτίνεις οποιαδήποτε μορφή ελαστικότητας ενέχει η ύπαρξή σου. <br />
<br />
Ποιό πολύ στο νου μου η ζωή φαντάζει σαν ένα όνειρο, παρά σαν μία πραγματικότητα. Εκτός και η ύπαρξή μας εξυπηρετεί κάτι πέρα και έξω από εμάς. Γι αυτό είναι φορές που λέω στον εαυτό μου, αν είναι κάποια στιγμή να ξυπνήσω από το όνειρο, να μην ανοίξω τα μάτια μου τρομαγμένος από τον εφιάλτη της ζωής μου. Αν είναι να ξυπνήσω ας ξυπνήσω από ένα όμορφο όνειρο. Κι αν ποτέ δεν ξυπνήσω, τότε θέλω να έχω ζήσει μία όμορφη ζωή. Και ζωή σημαίνει κοινωνία.....ανθρώπων. Με ότι αυτό συνεπάγεται….για να συγκλίνει κάθε της προοπτική στην όμορφη πλευρά της. <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-11-2012</td><td valign=top></td></table><br />