Η ώρα που τρέχαμε Δημιουργός: poetryf Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Κι είχα κλείσει όλες τις πόρτες
κανένα παράθυρο δεν είχα αφήσει ανοιχτό.
Μία μικρή ρωγμή στη σκέψη μου αρκούσε
κι άρχισα πάλι να μαζεύω μαζί σου
τα όστρακα και τις φυσαλίδες
να καταδύομαι ολόκληρη
μέσα σου.
Κι η νύχτα
σαν ξεκοιλιασμένο ανέκδοτο
σε χείλη μεθυσμένων, άλλαζε χρώματα
κι από υποτακτική γινόταν προστακτική
Έλα! - σου φώναζα, Έλα!
Υπόσχομαι να σε προσέχω οικειοθελώς
κι όσα φιλιά από τα χείλη σου κλαδέψω
να τα σπείρω διπλά και τρίδιπλα στην αυλή μας
Έλα –κι ο κόσμος βούλιαζε-
ερχόταν ο Τίβερης κατά το μέρος μου
κι η Ρώμη με τα ωραία της κάστρα χαμογελούσε
Τις μέρες που λείπεις
είναι πιο εύκολο να θυμηθώ εκείνα που πέρασαν
Είναι πιο εύκολο ακούγοντας την πόρτα να τρίζει
να θυμηθώ πως έφευγες
περιμένοντας να γυρίσεις.
Κι οι πόρτες ήταν όλες κλειστές
τα παραθύρια επίσης
Όμως ξημέρωνε
και ανέτελλε νυχτερινές υπενθυμίσεις
Αν καμιά φορά πλησιάσεις τον ήλιο
θα καταλάβεις πώς ένιωθα κάθε που ήμουν στο πλάι σου
Θυμήσου το φεγγάρι που έπεφτε ηρωικά στο καλντερίμι
Έτσι όπως πέφτει μια ουτοπία
στραβοπατώντας στα πόδια της
Κι η νύχτα μεγάλωνε
γινόταν μια τεράστια σκιά πάνω στον τοίχο
Εσύ περνούσες ξανά και ξανά
σε κυνηγούσα πάλι και πάλι
Σ’ αγαπάω –σου φώναζα
τέντωνε η γάτα στην αντικρινή πολυκατοικία το αυτί της
Σ’ αγαπάω- κι ήταν η ώρα
που τρέχαμε για να προλάβουμε να αγαπηθούμε. Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-11-2012 |