αύτανδρο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>αύτανδρο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>αύτανδρο</b><p>Δημιουργός: giannis0911, <i>  X.Ι</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Και το «εμείς» προς χάριν του «εγώ» προτάσσεται και ρίχνεται στο πεδίο της μάχης. <br />
<br />
Το όφελος της ύπαρξης, προέχει πάντα. <br />
<br />
Συμβιβασμοί και συμβάσεις επιβίωσης που λειτουργούν με εφαλτήριο την οργανική μας σύνθεση. Ένστικτα αισθήσεις συναισθήματα και λογική, κινούν τα νήματα και η παράσταση αρχίζει' άλλοτε περίτεχνα κι άλλοτε κακότεχνα. Μονόπρακτα που συνθέτουν το σενάριο της ανθρωπότητας. Και ρόλοι που ταυτιζόμαστε. Στιγμές που εναλλάσσονται και μας κάνουν από πρωταγωνιστές κομπάρσους, στου χρόνου την αυλαία που ανοίγει και κλείνει, σε ένα έργο' με θεατές ; Εμάς και μόνον εμάς. Μία παράσταση που σαρκώνεται στη συνείδησή μας τρώγοντας από τις ίδιες μας τις σάρκες. Κι όσο νομίζουμε πως τρέφουμε τη φλόγα μας, εκείνη καίει το λάδι μας που σώνεται. Μέχρι να σβήσει. <br />
<br />
Τραγικές φιγούρες σε ένα θέατρο σκιών μονοδιάστατο και σε αποχρώσεις του γκρίζου που προσπαθούν να δώσουν στη ζωή τους διαστάσεις και χρώμα, βάθος και περιεχόμενο, λόγο και νόημα. Ριγμένες σε μία μάχη με έναν εχθρό αόρατο που βάλλει αυθυποβάλλοντας σιωπηλά. <br />
<br />
Εγώ εσύ ο άλλος , εμείς, και η γνώση, λύχνος που τρεμοσβήνει εμπρός στη μανία και την δύναμη του ανέμου της σιωπής. Σαν μαριονέτες μας κρατούν, εκείνα που αγνοούμε …<br />
<br />
Βεβαιότητες με τρύπιο πάτο που με κόπο και μόχθο, με αίμα και δάκρυ γεμίζουμε, αδειάζουν,  αφήνοντας μας έκθετους στο χρόνο σε μία συνεχή πτώση στο κενό της αμφιβολίας.<br />
<br />
Και το να ζεις συνειδητά, ένας άθλος υπεράνθρωπος, από ανθρώπους που ενίοτε καταδικάζονται να ζουν ανάμεσα σε ανθρώπους που εμπρός στη φρίκη του θεάματος της αβύσσου, εθελοτυφλούν, δημιουργώντας πίσω από τα κλειστά τους βλέφαρα , προσωπικά σύμπαντα επιβίωσης για να φιλοξενήσουν την φυγή τους. Βάρκες σε ένα πέλαγος με τα πανιά κατεβασμένα. <br />
<br />
Ποιος άνεμος θα οδηγήσει ετούτο το σκαρί στου χρόνου τα ταξίδια  όταν σε θάλασσα απύθμενη, ρίχνεις άγκυρα στου νου σου τους σκοπέλους ; Και στην απανεμιά της σιωπής, θέλει η ζωή κωπηλάτες για να ταξιδεύει. Με τα μάτια ανοιχτά. Όχι για να βρει στεριά, αλλά για να αποφεύγει τις ξέρες της λήθης που τσακίζουν τα κουπιά με ένα διαρκές και ατέρμονο στριφογύρισμα γύρω από τον εαυτό της. Αλλιώς βυθίζεις το καράβι που είναι ή μόνη σου στεριά, ή μόνη σου πατρίδα , αύτανδρο. <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-11-2012</td><td valign=top></td></table><br />