3.124

Δημιουργός: anepithimito

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Υπάρχουν κάποιοι που μοιάζουν με τσέπες,
βαθιές, λερωμένες, απ'τα κόκκαλα βγαλμένες,
δαγκώνουν, χορταίνουν, γελάνε με εμένα,
με ΄μένα τον κανένα,
με ΄μένα τον κανένα.

Έφτασε κι η ώρα της σιωπής των ανθρώπων,
των άνευ χρημάτων, των σκυμμένων τους ώμων,
κλείνουν τις πόρτες και οι τσέπες γελάνε.
Πάνω μας πατάνε,
Πάνω μας περπατάνε.

Έφτασε κι η ώρα της βροχής των ανθρώπων,
ανοίγουν τα παράθυρα, λουλούδια των δρόμων,
ανοίγουν τα παράθυρα, χιλιάδες μετράμε
και πως τους ξεχνάμε,
και πως ξεχνάμε.

Θα φτάσει κι αυτή, η ώρα του κανένα,
αυτή η άγια ώρα για εμένα και εσένα,
θα ανοίξουν οι πόρτες, θα ανοίξουν οι δρόμοι,
ο αέρας μας τελειώνει,
ο αέρας μας τελειώνει.

Θα έρθει εκείνη η ώρα που ο ουρανός μας θα κατέβει,
εκείνο το παιδάκι κι εκείνο θα μας γνέφει
πως κάτι, κάπου, κάποτε κάναμε σωστό
κι ας είμαι ο κανένας
εγώ που τραγουδώ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-11-2012