Το ποίημα της λήθης

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θυμάμαι τα πρόχειρα βεστιάρια
που στήνονταν στα πεζοδρόμια
Τους διαβάτες που μύριζαν ναφθαλίνη
Τους θιασώτες που έψαχναν για θεό
Θυμάμαι

Το θυμιατό μιας διαρκούς παρανόησης
-χιλιάδες εκκλησιές για να λατρεύουμε το ξένο-
Θυμάμαι την επίκληση στο διαφορετικό
που κατέληγε δέηση στο ταυτόν και το ίδιον

Τον κόσμο να ολιγωρεί
τους ανθρώπους να λιποψυχούν
την αγάπη να μοιράζεται σε καρτ-ποστάλ
και γραμματόσημα μιας χρήσης –θυμάμαι
Το σάλιο καθενός να τη λερώνει

Θυμάμαι τη βροχή
-α, τη βροχή που δεν είχε εποχή, θυμάμαι-
την ομπρέλα ενός παιδιού κλειστή
γιατί το ‘θελε να πιει ουρανό

Τον κουτσό, τον ζητιάνο, τη γριά, τον κουρελή
τον μπακάλη, τον μπεκρή, - θυμάμαι
Τον γκουρού της κάθε γειτονιάς
Τον ατσαλάκωτο, τον πολιτικό, τον υποκριτή
Τον αγνό, τον πληγωμένο, τον εγωιστή

Όλους αυτούς τους θυμάμαι

Τους μνημονεύω κάθε βράδυ μες στον ύπνο μου
κι όταν ξυπνάω σε ένα ποίημα με ξεχνάνε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-12-2012