Αντίο

Δημιουργός: cirious1

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ασε να θυμαμαι μόνο το πρωι, χαραζει η μερα.

Ασε να θυμαμαι το στερνο κοχυλι, ξεβρασμενο στην ακτη.

Το στερνο αντιο ειπωμενο στη σιωπη.

Το στερνο φιλι που ταξιδεψε απ' τα ροδινα τα χειλη.

στ' ακροδαχτυλα κι υστερα αφημενο στου αγερα την πνοη.




Το εθρεψαν με το χρυσαφι τους οι ηλιαχτιδες, για λιγο,

οσο γεννιοταν. Το μυραναν τα συννεφα καθως ερχοταν.

Κι αντρείεψε καθως το παλευαν οι γαλανοι αφροι. Και

κεινο ρωμαλεο - μπροστα σε τετοια ομορφια - ακομα

αντιστεκόταν, αντικριζε τα χειλη μου στην ξανθωπη ακτη.




Σε καβο αποφασισμένο να αγκυροβολησει. Σ'ολους τους

ποθους της ζωης, τη διψα του να σεργιανισει - σ'εμένα-.

Αλιμονο, στερνο του αντίο ειπωμένο στη σιωπη. Δεν το

καταλαβα, το υποπτευθηκα. Ηθελα και δεν ηθελα, τετοιο

να ακουμπησει.




Εγω το ζητησα παντοτινο και κεινο γύρευε μιά δυση,

πριν το ταξιδι συνεχισει, για αλλο πεπρωμενο - πρωινο.

Κι οταν με σιμωσε μ' ορμη κι αλμύρα κι εγω του ανοιξα

με προσμονη τη θυρα - ελπίζοντας-.




Το χερι ομως που το γεννησε το σφαλισε κι εκείνο ολο

δισταγμο και φοβισμένο κοντοσταθηκε. Οχι στα μάτια,

που απ' το χωμα ανώρθοσαν το φλογισμένο απ' τη

λαχταρα χρωμα, μα απο το χερι σου, σκληρα που μου

το πηρε πισω κι υπάκουα αυτο υπακουσε.




Πώς στην αρχη μου φανηκε αντρειωμένο κι όμως πανω

απ' το μετωπο εκτιναχθηκε για λιγο διχασμένο, στην

σκουρα κόμη εμεινε να ακινητεί κι υστερα αδαμαστο

ξεχυθηκε και χαθηκε. Ούτε σε σένα ξαναγύρισε, για λιγο

υπήρξε θυμωμενο.




Το βλεμμα θαμπωμένο. Σε κοιταξα. Δεν ντραπηκα σε καταρ-

ράκτη αλμύρας τη θλιψη να ξεπλύνω κι ας κοιταζες. Με

κοιταζες. Και καθως στα χειλη, τους χυμους του πονου μου

γευόμουν, ευχήθηκα την ωρα του δικου σου πονου.




Ηταν η στερνη φορα που σε ρωτούσε και θυμωμενα με οργη

να δεις, θα σ'αγνοήσει, στο επομενο ταξιδι. Κι αν εκει που αναζη-

τησει αρνηση θερισει, σαν ραπισμα θα σου επιστραφει.




Σκληρότερα κι απ' την καρδια σου, τα ροδινα ακροδαχτυλα,

το άγγιγμά τους -ροδινο- ανόητα, πως το λαχταρησα. Την

άλλαξαν τη μοιρα του φιλιου, τη σφαλισαν. Μα παντα θα χαρά-

ζει η μερα. Στερνο αγαπης μου φιλι, τον προορισμο σου εχασες

για μενα, άλλαξες διαδρομη. Κοχυλι ξεβρασμένο στην ακτη της

πικρας, πικρο μου, ανείπωτο, θλιμμένο στη σιωπη. Φιλί που δεν

ειπώθηκε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-12-2012