Θεατής

Δημιουργός: Φώτης Ρούμπος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]Του δειλινού ταξιδευτής, αυγής φεγγάρι,
κοιτούσες μια τη μαύρη γη και μια τ’ αστέρια,
φορές γελούσες φωναχτά σαν παλικάρι
κι άλλες φορές σ’ ένα στενό
έκλαιγες κι έστριβες καπνό
καπνό πικρό που λέρωνε τα κουρασμένα χέρια.

Φορούσες πάντα φυλαχτό, λιωμένο ασήμι,
σταυρό, γυναίκα σιωπηλή που σου ‘χε δώσει,
τη δακρυσμένη της μορφή φυλούσε η μνήμη
κι ήταν μαχαίρι και γυαλί
το τελευταίο της φιλί,
φιλί πικρό που σου ‘σταξε χλωμή, πριν σε προδώσει.

Μονάχος σαν τον ήλιο στο ξημέρωμα,
τα βράδια στη βροχή εσύ με σένα,
θρηνούσες για καράβια που σκουριάσανε,
για χρόνια και κορμιά ναυαγισμένα.

Καλά κρυμμένος μια ζωή στο γκρι παλτό σου,
κοιτούσες τ’ άπιαστα τα τρένα να σ’ αφήνουν,
σκιές φωλιάζανε στις κόρες των ματιών σου
κι έπειτα έφευγες σκυφτός,
στον ψεύτη φόβο σου πιστός,
πιστός σε κάποια όνειρα που τα ‘βλεπες να σβήνουν.

Μονάχος σαν τον ήλιο…( R )

Απόψε με σχοινί σφιχτά τυλίχτηκε
δειλή και τρομαγμένη η ψυχή σου
και μοιάζει το κορμί έτσι όπως κρέμεται
η πιο γενναία πράξη στη ζωή σου.[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-12-2012