Γιορτινό

Δημιουργός: kantadoros, Ο Ντέλης που δε μιλά ποτέ

τικ-τακ... σε λίγο θα τ' ανάψουμε...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Της στιγμής η γιορτή

Καβαλάρης κινά
στο αιθέριο του άτι
μια στιγμή τον κοιτά
και του κλείνει το μάτι.

Τη χλευάζει ο τρελός
κι ο καιρός τον τυλίγει
κάποια νύχτα, σκυφτός
μες στο κρύο θα φύγει.

Σαν περνά μονομιάς
λάμψεις, φώτα τον ραίνουν
είν' αυτός βασιλιάς
κι οι τυφλοί περιμένουν.

Γύρω κέφι, χαρά
γιορτινό παραμύθι
σπρώχνουν χέρια σειρά
τη στιγμούλα στη λήθη.

Κάποιος ξάφνου γλιστρά
και ξεσπά μοιρολόι
δάκρυα δήθεν πικρά
μιας Σαβίνας το σόι.

Ένας ένας μπροστά
θ' απαντούν καθώς πρέπει
κι άλλοι παίρνουν σειρά
μα κανείς δεν τη βλέπει.

Χρόνια τώρα ζητώ
τη στιγμή που μας θέλει
κι η σκιά που ρωτώ
ξεγλιστρά σαν το χέλι.

Σαν τσιγγάνα, γυμνή
μ' ένα ντέφι χορεύει
στο γκρεμό περπατεί
και το χρόνο παλεύει.

Κι ένα βράδυ φριχτό
τον κερδίζει, τον παύει
και κυλά στο βυθό
σ' ένα μαύρο καράβι.

...Si je désire une eau d’Europe, c’est la flache
Noire et froide où vers le crépuscule embaumé
Un enfant accroupi, plein de tristesse, lâche
Un bateau frêle comme un papillon de mai...

[I][B]Arthur Rimbaud[/B] - Le Bateau ivre (1871)

Της Ευρώπης νερό κι αν ποθώ, είν' εκείνο που στέκει
Σε μια γούβα ψυχρό, σκοτεινό τυλιγμένο στο δείλι
Να ! Παιδάκι θλιμμένο μικρό γονατίζει παρέκει
Το βαρκάκι του αβρό, σαν Μαγιού πεταλούδα, να στείλει.

απόδοση – Ζ.Κ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-12-2012