παραμυθάκι(ε)

Δημιουργός: kantadoros, Ο Ντέλης που δε μιλά ποτέ

...τη στιγμή που πέφτει ένα άστρο, όλα μπορεί ν' αλλάξουν...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πρώτη φορά που άκουγα τούτο το παραμύθι, δεν πρόσεξα καθόλου. Άρχισε, τέλειωσε κι εμένα η σκέψη μου ταξίδευε αλλού. Ε λοιπόν πούλαγε σπίρτα τι μ' αυτό; Αν δηλαδή πούλαγε κουλούρια;
Όταν το ξανάκουσα, ήμουν ακόμα παιδί. Ουφ πάλι αυτή με τα σπίρτα; Μα για στάσου, είναι Χειμώνας! Έχει νυχτώσει! Κρυώνει! Η μαμά του
που είναι η μαμά του; Σσσς ανάβει ένα σπίρτο!
Ξαφνικά έκλαιγα... συγνώμη κοριτσάκι περίμενε, δε σε είδα, δεν κατάλαβα, αν σ' έβλεπα θα... περίμενε μη! περίμενε!
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, μια πληγή μέσα μου θα ματώνει. Αν γύριζα
τότε να τη δω, αν μόνο την έβλεπα... δεν την είδα όμως.


Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

Απόψε, τα φτερά σου γείρτα
στο κοριτσάκι με τα σπίρτα
ήρθε τον Αύγουστο το χιόνι
έχει σαστίσει και κρυώνει.

Όλα χαθήκαν που της είπα
στο Νότο, σε μια μαύρη τρύπα
τ' άστρο κυνήγησαν για κλέφτη
τ' άρπαξ' εκείνη κι όλο πέφτει.

Μέτρησε κάποτε το βήμα
στ' ωκεανού το μαύρο κύμα
τώρα, σ' ακρογιαλιά ρηχή του
πνίγει για πάντα τη φωνή του.

Το γράμμα πνίγηκε κι η λέξη
νερό π' αρνήθηκε να τρέξει
κι ο δήμιος, πού ‘ρχονταν για μένα
το πήρε κι έφυγε στα ξένα.

Τις νύχτες, σε θανάτου πόλη
την πόρτ' ανοίγω για το βόλι
στα μυστικά των μαύρων φόντων
ψάχνω τους πύργους των αρχόντων.

Και το στερνό κουτί σαν σβήσει
θα δείξει ο μπούσουλας μου Δύση
ίσως με δεις, κλεισμένο στόμα
να 'χω στα χέρια λίγο χώμα.

Μ' απόψε, τα φτερά σου γείρτα
στο κοριτσάκι με τα σπίρτα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-01-2013