100% cotton Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Άναψα απόψε ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι
Έχει μια ψύχρα που θυμάμαι από παιδί
Κάποιες φορές αυτός ο κόσμος με στραβώνει
Και ψάχνω οράματα να σπάσουν το γυαλί…
Σακατεμένα τα μυαλά των αθανάτων
Σε μια παρέλαση λουσμένη με βρωμιές
Άδειες πατρίδες και συμβόλαια θυμάτων
Ακολουθούν των αδυνάμων τις ορδές…
Πρωτοχρονιά κι ανάψαν πάλι χίλια φώτα
Μ’ ένα καημό να ξοδευτεί κι άλλη ζωή
Μια ευτυχία, μια χαρά να’ ναι σαν πρώτα
Όσα ξεθώριασαν στου χρόνου τη ροή…
Αφού κατάφερα να φτάσω ως εδώ
Με τόσες λάθος διαδρομές κι όνειρα ξένα
Μπορώ κατάματα το τίποτα να δω
Αυτό που χρόνια ζει παράλληλα με μένα…
Αφού οι αλήθειες μου γεμίσαν ενοχές
Και τα σκοτάδια μου πλημμύρισαν με φόβο
Θα περιμένω της φθοράς μου τις στιγμές
Να με λυτρώσουν απ’ τα όνειρα του πόνου…
Αφού οι άνθρωποι πεθαίνουν νηστικοί
Κι οι ουρανοί σκουριάζουν χρόνο με το χρόνο
Θα περιμένω να πεθάνουν κι οι θεοί
Μήπως και βρω αυτό που λεν ‘’καινούριο δρόμο’’…
Αφού σταμάτησε να ελπίζει η καρδιά
Και η ψυχή θυμάται μόνο περασμένα
Είναι το τέλος πιο στεγνό απ’ την φωτιά
Κι αυτά που ζω χίλιες φορές πιο πεθαμένα…
Μα πριν σκορπίσω σαν την στάχτη το κορμί
Πριν γονατίσω και τα λόγια μου προδώσω
Θέλω για μια φορά το αίμα μου να δώσω
Κι όσο μεδούλι έχει ακόμα η ψυχή…
Αν με ρωτήσεις θα σου πω όσα δεν ξέρω
Κι όσα τρομάζουν των ανθρώπων τις ζωές
Είναι τα όνειρα που μου έμαθαν να θέλω
Και να τα ζω εκατομμύρια φορές…
Απ’ το μηδέν ως το μπορώ ζει ένα ψέμα
Πιο δυνατό απ’ τις αλήθειες του Θεού
Ότι αγαπάω πιο βαθιά αλλάζει δέρμα
Μεταμορφώνεται σε τέρας του μυαλού…
Αυτό το τίποτα που είμαι με τρομάζει
Κι αυτός ο φόβος μεγαλώνει τους θεούς
Απ’ τις ανάγκες η ανάγκη μου αλλάζει
Κι εγώ ανίκανος ν’ αντέξω τους τρελούς… Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-01-2013 |