Τον χρόνο παγώνω

Δημιουργός: Vittorio8305

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε έναν κόσμο ζούσα γεμάτο σκιές, με πολλά δήθεν, ίσως και πρέπει.
Σε αυτόν τον άχρωμο χρόνο εμφανίστηκες ΕΣΥ, έτσι απλά.

Μα σε εκείνο τον χρόνο φως έδωσες στα δικά μου τα πρέπει, αλλά έσβησες στην στιγμή του θέλω μου, θέλω που άφησα στην λήθη.

Ξύπνησα όμως μέσα σε πούπουλα κόκκινα, και τρένα φτιαγμένα από λευκή σοκολάτα.
Ήταν πολύ αληθινό για όνειρο.

Σε ήξερα πριν σε γνωρίσω, είπα.

Το θέλω μου έγινε το χαμόγελό σου, το πρέπει μου το άγγιγμα σου, και όνειρο μου ο χρόνος.
Χρόνος που δεν σου είναι ποτέ αρκετός και σε δηλητηριάζει στην απουσία της.

Υπάρχει αντίδοτο;

Η προσμονή της με γλύκαινε, το άρωμα μου της έδινε δύναμη.
Αλήθεια πόσο κρατάνε τα αρώματα άραγε;

Και όταν άρχισες να παίζεις με Κάστρα ξανά, και να μεθάς από το κορμί της στα σεντόνια σου, πάλι λίγο ακόμα χρόνο ζητούσες.

Λίγο ακόμα, είπες.
Λίγο ακόμα.

Και ο χρόνος σου γέλασε.
Και ο χρόνος σε ρώτησε:
Αντέχεις ;

Αντέχεις απάντησες, να ζεις με την φωνή της, αντέχεις να ζεις με αναμνήσεις.

Λίγο ακόμα, είπες.

Κατάλαβες όμως γιατί ο χρόνος σου γέλασε, κατάλαβες ότι αυτός είναι το δηλητηριό σου.
Αυτός και η θάλασσα.
Όχι τα λόγια της, όχι ο θυμός σου.

Και ξανά η εικόνα της μπροστά σου. Ξανά τα χείλη της στα δικά σου, ξανά το άρωμά της πάνω σου.

Λίγο ακόμα, είπες ακόμη μια φορά.


Σε έχω ανάγκη εδώ, είπε.

Ο χρόνος λένε δεν κάνει λάθος, ο χρόνος λένε δεν φταίει ποτέ, ο χρόνος γιατρεύει.
Η αλήθεια είναι ότι μισώ τον χρόνο γιατί σε κάνει να ξεχνάς.

Τον χρόνο παγώνω για να κρατήσω ζεστό το μέσα μου !

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-01-2013