Τα σύννεφα και οι άνθρωποι

Δημιουργός: Ευανθία, Ευανθία Κόμνου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα σύννεφα και οι άνθρωποι


Τα σύννεφα τρέχουν στον ουρανό.
'Αλλοτε γκρίζα, άλλοτε ροζ, μελανά και φουσκωτά,
τεράστιοι ακανόνιστοι όγκοι σαν από ξασμένο μπαμπάκι.
Τρέχουν να προφτάσουν, στην ώρα τους ίσως να βρεθούν
σ' ένα μυστικό ραντευού, κάπου γύρω από το γαλάζιο πλανήτη,
μιας ιερής ένωσης.

Θ'αστράψει και θα βροντίσει με έξαψη και ήχο εκκοφαντικό
και καθώς το φως θα σχίσει το στερέωμα, νερό θα γίνει,
να στάξει στη γη, να ποτίσει ζωή.

Και οι άνθρωποι τρέχουν στις πόλεις.
Στα πεζοδρόμια, στις λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας,
στους δρόμους.
Κι αν τύχει το κόκκινο του φαναριού,
στέκονται με την ενόχληση και την αδημονία για συντροφίά,
ζωγραφισμένες στο σφιγμένο τους σαγόνι.

Κι ύστερα δρασκελίζουν τους δρόμους,
σαν κουρδιστά στρατιωτάκια
ντυμένα με ατσαλάκωτες και άκαμπτες στολές.

Κι ούτε ένα χαμόγελο.Κι όλο τρέχουν.
Μουντοί,γκρίζοι,βιαστικοί,μόνοι, τρέχουν,
με το μυαλό τους να μετρά στους δείκτες του ρολογιού,
ρόλους, στάσεις, εκφάνσεις, χρήμα, αγωνίες,στόχους,πάθη.

Τι τρέχουν να προφτάσουν κάτι, που τους μεταμορφώνει σε κούκλες,
με άδειο,χαμένο βλέμμα,παγερό;

Τα σύννεφα ξέρουν γιατί τρέχουν,
αυτός ο κόσμος ξέρει τουλάχιστον που βαδίζει;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-01-2013