Περίπατος #4: Ο Αγώνας

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Περίπατος #4: Ο Αγώνας</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Περίπατος #4: Ο Αγώνας</b><p>Δημιουργός: Mastermind, <i>Αλέξης</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[font=tahoma]Ο Αγώνας<br />
<br />
<br />
Κάποτε δε μπορεί να αποφύγει κανείς να αντιμετωπίσει με ειλικρίνεια το ζήτημα των πεσμένων φύλλων. Μια φλοκάτη, ένα χαλί, ένα πάπλωμα, <br />
μια ζεστή κουβέρτα που απλώνεται παντού, όπου μέσα της χουχουλιάζει η μανούλα γη στον χειμερινό της ύπνο. Σκεπάσματα από τρίχες! <br />
Καμία σχέση. Πλάνη μεγάλη. Πρώτα-πρώτα, η κατάσταση δεν έχει τίποτε το ζεστό. Αποπροσανατολισμός. <br />
Ούτε υπάρχει κάποιος οικουμενικός χαρακτήρας σ' όλη αυτή την υπόθεση. Ούτε κατά διάνοια.  Πρόκειται ξεκάθαρα για ένα φαινόμενο τοπικού χαρακτήρα. <br />
Να τα λέμε όλα. Τα πεσμένα φύλλα διαδηλώνουν. Κάνουνε μια καθιστική διαμαρτυρία, ενάντια στο βαθιά ριζωμένο σύστημα.<br />
Μια απεργία πείνας, ενάντια στην εργαλειακή τους μεταχείριση. Και το κάνουνε καλά. Στη βροχή, στο κρύο, είναι εκεί. <br />
Για αυτό άλλωστε η αντίδραση αυτή, των απόβλητων του συστήματος, συνέχεια κερδίζει σε μαζικότητα.<br />
 Όλο και περισσότερα φύλλα αποφασίζουνε ότι αυτή είναι η ενδεδειγμένη λύση και παίρνουνε το δρόμο του αγώνα. <br />
Μιλάνε για μέσα παραγωγής από τα φύλλα και για τα φύλλα. Μιλάνε για αειθαλότητα. Κατηγορούνε υπόγειες δυνάμεις. <br />
Ζητάνε περισσότερο φως. Καταγγέλουν διαδοχικά τον κιτρινισμό τους, την χάλκευση και τη λασπολογία του αγώνα τους. Μάταια όμως. <br />
Το σύστημα αντέχει. Στους βοριάδες, στις καταιγίδες, είναι εκεί. Δύσκολα τα πράγματα. Το κίνημα χάνει σε δυναμική. <br />
Σκελετωμένα, μαραμένα και ξερά, πολλά φύλλα παρασέρνονται σε μια αυτοκαταστροφική προσωπική περιδίνηση. <br />
Αντίθετα το σύστημα ταλαντεύεται μόνο, δε περιδινείται. Όπως είπαμε, είναι βαθιά ριζωμένο. Το πράγμα, λοιπόν, πάει κάπως έτσι. <br />
Τα Χριστούγεννα, σοκάρουνε οι εικόνες από τα φύλλα που αντέχουνε, που παραμένουνε στη θέση τους. Τα λόγια, περιττά. <br />
Πως αντέχουνε, αναρωτιούνται όλοι. Κανείς δεν έχει ιδέα. Η προσπάθεια υπεράνθρωπη. Σιγά-σιγά, το κλίμα αλλάζει. <br />
Το Φλεβάρη, το σύστημα ταλαντεύεται ολοένα. Τι να κάνει; Χρειάζεται να υπάρχει ανάπτυξη. Δεν είναι προσωπικό, άλλωστε. <br />
Είναι θέμα μπίζνες. Το κλίμα έχει αλλάξει. Επέρχεται ο συμβιβασμός. Τα φύλλα επανέρχονται ανανεωμένα, ενσωματώνονται, <br />
η θέση τους  ισχυρότερη από ποτέ. Και τι εποχή η άνοιξη για να αναγεννηθεί κανείς! Εξαιρετική. Σε αυτό το σημείο, βέβαια, <br />
θα πρέπει να ρωτήσουμε έναν ειδικό εάν τα νέα φύλλα είναι η μετενσάρκωση των παλιών αγωνιστών, των οποίων ο αγώνας δεδικαίωται, <br />
ή αν απλά το σύστημα έχει πολλές πανομοιότυπες εφεδρείες φύλλων. Όπως και να χει, πλησιάζει το καλοκαίρι.<br />
[/font]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-01-2013</td><td valign=top></td></table><br />