προσμονή

Δημιουργός: sakti, Καιτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πέφτει απάνω μου βαριά μια πίκρα σαν μανδύας
κι όσες σου μαζεψα χαρές, τις έχω θάψει.
Σε καρτερούσα απ’ τον πόλεμο της Τροίας
τρικάταρτο ναυάγιο στα πόδια μου ν’ αραξει.

Μετρά τα χρόνια μου η σιωπή του ενυδρείου
κι ίσως , που ξέρεις, να ‘χω πια κι εγώ πεθάνει.
Μα η λαχτάρα μου για σε, πέτρα παλιά του Δίου
ως να φανείς θα πνίγεται σαν πλοίο στο λιμάνι.

Ξεκρέμασα ανώδυνα την προσμονή του νόστου
αφού μ’ ελπίδα αλύτρωτη με κρέμασα στον πόνο,
που έγινε τοίχος συμπαγής να με κρατάει ώσπου
το ξαναψάξω το παιδί που έχασα στο δρόμο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-01-2013