Επτά ημέρες

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Καλησπέρα στιχοοικογένεια...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Eπτά ημέρες
Επτά ημέρες.. πριν από την πρώτη μας συνάντηση γραμμένο - σε μια νύχτα - .. αφιερωμένο σε σένα !...

Επτά ημέρες έχουν μείνει τώρα πια
Για να σε κλείσω στη ζεστή την αγκαλιά μου
Του έρωτά μου θα ανάψω τη φωτιά
Και θα ζεστάνω τα αμέτρητα φιλιά μου...

Επτά ημέρες.. μια ολάκαιρη ζωή
Κάθε λεπτό στη σκέψη σου αργοπεθαίνω
Θα φτάσει άραγες εκείνη η στιγμή
Που την πνοή σου σαν τρελή θα ανασαίνω ;...

Επτά ημέρες κι επτά νύχτες.. ο καημός
Από τα στήθη μου στα χείλη θ' ανεβαίνει
Για μας τους δύο δεν υπάρχει χωρισμός
Όταν μιλάει η καρδιά.. ο νους σωπαίνει...

Επτά ημέρες τα ρολόγια καρτερούν
Στροφές ανάποδες οι δείκτες έχουν πιάσει
Λες και οι ώρες που προσμένουν να σε δουν
Απ' τη λαχτάρα την τρελή έχουν γεράσει...

Επτά ημέρες.. σαν αιώνας μοναξιάς
Και σαν ορίζοντας με δίχως συννεφάκι
Με μια φωνή.. σαν ορισμό της στεναξιάς
Με ταξιδεύεις σε γαλάζιο βαποράκι...

Επτά ημέρες.. δεν περνούν από μπροστά
Ένα ακίνητο με νάρκωσε τοπίο
Σφαλώ τα βλέφαρα στη θέα σου μπροστά
Τι δεν αντέχω ν' αντικρύσω ένα "αντίο"...

Επτά ημέρες.. δεν λυπάσαι.. κι απορώ
Μες στην σιωπή να με βυθίζεις.. να με λιώνεις
Υπομονή άλλη να κάμω δεν μπορώ
Ό,τι αρχίζεις.. γιατί δεν το τελειώνεις ;...

Επτά ημέρες το μαρτύριο κρατά
Ποτάμι η λύτρωση.. διψά γι' άνυδρο σώμα
Λες και παντρεύεται το πριν με το μετά
Σε μια στιγμή που δεν αγγίξαμε ακόμα...

Επτά ημέρες πρέπει μου να σ' αγαπώ
Από απόσταση δειλή.. αμελητέα
Μα προτιμώ μ' ένα λεπίδι να κοπώ
Παρά απ' τη ζήση σου να είμαι αφαιρετέα...

Επτά ημέρες μου ορίζεις να μιλώ
Αλλά την όγδοη το στόμα μου θα κλείσεις
Θα πάψω πια τα μάτια σου ν' αναπολώ
Και θα βουλιάξω στις απλές σου συγκινήσεις...

Επτά ημέρες τον Παράδεισο σφαλώ
Κι από την Κόλαση μαζεύω τα συντρίμμια
Πετώ τα κύματα του πόνου στο γυαλό
Και σφάζω όλα του καημού σου τα αγρίμια...

Επτά ημέρες.. στη γλυκιά σου φυλακή
Από τα κάγκελα γλυστράει η Σελήνη
Ξαπλώνει πλάϊ μου γυμνή και σκεφτική
Πόσο σ' αγάπησε μαζί μου και Εκείνη !...

Επτά ημέρες.. δεκαπέντε εντολές
Σαρανταδύο μυρωμένες αποχρώσεις
Εκατοντάδες ανθισμένες ζωγραφιές
Έρχεσαι πλάϊ μου με πάθος να απλώσεις...

Επτά ημέρες.. ονειρεύομαι θαρρώ
Την μυθική σου.. ιερή.. θολή εικόνα
Με μιαν ανάμνηση δική σου.. απορώ
Πώς θα χωρέσουμε κι οι δυο σ' έναν αιώνα...

Επτά ημέρες που σε ψάχνω.. κι η φωνή
Έχει στα χείλη μου για τα καλά πετρώσει
Μέσα στη νύχτα ένα αστέρι θα φανεί
Που θα σου μοιάζει.. κι άλλη μια θα με ματώσει...

Επτά ημέρες.. κι η απόσταση νικά
Πόσο θα ήθελα να ήσουνα κοντά μου
Μία βδομάδα έχει μείνει μοναχά
Για ν' ανταμώσω τον μεγάλο Έρωτά μου !...

Επτά ημέρες.. κι έτη τριανταεπτά
Θέ μου !.. Πώς άντεξα να ζω χωρίς Εσένα ; !
Μια χαραμάδα είχα ανοίξει στα κλεφτά
Σαν ηλιαχτίδα στο λαιμό σ' είχα καδένα...

Επτά ημέρες.. μα βαθιά ανησυχώ
Πως δεν θα βρω τόσην αγάπη να σου δώσω
Όση αξίζει σ' έναν Άνθρωπο χρυσό
Κι ίσως φριχτά στο τέλος να το μετανιώσω...

Επτά ημέρες.. και ακόμη απορείς
Τα δυο μου στήθη αν θα βρεις για να ξαπλώσεις
Έλα κοντά μου.. Εαυτέ μου.. μην αργείς
Από το πάθος μου δεν πρέπει να γλιτώσεις...

Επτά ημέρες το τηλέφωνο νεκρό
Κι ο πανικός της έλλειψης με κυριεύει
Μ' ένα σεντόνι από ίδρωτα υγρό
Η αναπόληση μιας μνήμης με θωπεύει...

Επτά ημέρες.. κι ένας τρόμος φοβερός
Έχει στοιχειώσει την κομμένη μου ανάσα
Και αγριεύει πια ο μέσα μου καιρός
Λες κι έχεις πιάσει την ανάγκη μου στα πράσα...

Επτά ημέρες.. και ο χρόνος σαν γιατρός
Κάθε πληγή μου έρχεται να θεραπεύσει
Θέλω να βλέπω πια τί πίνεις και τί τρως
Και πώς χαράζεις στη ζωή σου κάθε πλεύση...

Επτά ημέρες.. σταματά η λογική
Δεν ξαποσταίνει η ανήμερή μου σκέψη
Ήρθα κοντά σου.. μα δεν ήσουνα εκεί
Και η σκιά σου από σένα μ' έχει κλέψει...

Επτά ημέρες.. δεν λυπάσαι τη χαρά
Που περιμένει στο κλειστό σου παραθύρι
Άλλαξε πια της θέλησής σου τη φορά
Γέλιο να στάξεις στ' αδειανό σου το ποτήρι...

Επτά ημέρες.. μ' ένα τραίνο ξεκινούν
Προς μιαν αέναη πορεία στην αγάπη
Από συγκίνηση τα στήθη μου πονούν
Σαν μια τυφλή με ταξιδεύεις.. δίχως χάρτη...

Επτά ημέρες.. μιαν Ανάσταση ποθώ
Η Σταύρωσή μου το γνωρίζω πως σε σφάζει
Μα αν δεν ήμουνα νεκρή από καιρό
Δεν θα αντίκρυζες το μέλλον μου ν' αλλάζει...

Επτά ημέρες.. και ακίνητη γροικώ
Πόσο ανούσια περνάω μακριά σου
Είμαι τετράδιο στα χέρια σου λευκό
Πού 'χει μουσκέψχει απ' τα μύρια δάκρυά σου...

Επτά ημέρες.. το κορίτσι του καημού
Θα σε προσμένει σαν γυναίκα της οδύνης
Στο τελευταίο το βαγόνι του συρμού
Να επωμισθείτε κάθε χρέος της ευθύνης...

Επτά ημέρες.. μιαν ανέλπιδη ηχώ
Κατακρημνίζω στης αβύσσου το φαράγγι
Έχω δικαίωμα να νιώσω και εγώ
Ικανοποίηση στην ύψιστη ανάγκη...

Επτά ημέρες.. δεν θ' ακούσω μια φωνή
Σωπάστε όλοι σαν Εκείνος μου μιλάει !
Ρέει σαν γάργαρο νερό μια συλλαβή
Κι η διψασμένη μου ψυχή όλο ρωτάει :

"Επτά ημέρες σου φωνάζω : Μην αργείς !
Σπάσε επιτέλουτς της απόστασης το τζάμι !
Έλα σαν ήλιος μιας παρθένας μου αυγής
Να μ' αγαπάς από μακρυά.. πια δεν μου φτάνει...



1-6-2008

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-01-2013