Άγνωστε

Δημιουργός: kostantos_o_melodos, Κωστας

Ήθελα να γράψω πολλά σε κάτι πηθικοειδή φασιστόμουτρα αλλά ούτε το φτύσιμο μου δεν χαραμίζω για πάρτη τους...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δυο λόγια θα θελα να πω
για έναν στ αλήθεια άνθρωπο
που μου δωσε δυο κούτσουρα
σαν είχε η ψυχή παγωνιά,
που μου δωσε μία φωτιά
σαν ανθρωπάκια θλιβερά
ιδεολόγοι,Χριστιανοί
κρατούσαν την πόρτα κλειστή...

Ήταν απλά ,μία φωτιά
να μου ζεστάνει το κορμί
μα την ψυχή μου αυτή η στιγμή
ακόμα την καίει πυρκαγιά.
Φίλε μου σαν πεθάνεις πια
σαν η ψυχή σου θα πετά
θα ζει για πάντα μες το μυαλό μου ως το τέλος.

Για σένα το τραγούδι αυτό
που δίχως συμφέρον και σκοπό
μου δωσες μια μπουκιά ψωμί
η πείνα μου να δαμαστεί,
που αν κι ήσουν ξένος,άγνωστος
μοίρασες όλο σου το βιός
σαν ανθρωπάκια ταπεινά
χαιρόταν που κάποιος πεινά...

Ήταν απλά μία μπουκιά
στα πόδια πάλι να σταθώ
μα όποτε το θυμηθώ
μου ανάβει στα στήθια φωτιά.
Φίλε μου σαν πεθάνεις πια
σαν η ψυχή σου θα πετά
θα ζει για πάντα μες το μυαλό μου ως το τέλος.

Για σένα τώρα τραγουδώ
που ένα θλιμμένο χαμόγελο
μου στειλες κείνη τη στιγμή
που μ έπαιρναν στη φυλακή,
Εσύ που δεν φοβήθηκες
τους βλοσυρούς μου φύλακες
σαν δημοκράτες και αστοί
γελούσαν που είχα πιαστεί...

Μια στάλα μέλι ήταν απλά
να μου γλυκάνει την καρδιά
μ ακόμα εκέινη η βραδυά
σαν ήλιος μου καίει την ψυχή.

Φίλε μου σαν πεθάνεις πια
σαν η ψυχή σου θα πετά
θα ζει για πάντα μες το μυαλό μου ως το τέλος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-02-2013