Ποίημα, πάντως, δεν είναι

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Δεν τα είπαμε στον τίτλο; Ποίημα, πάντως, δεν είναι!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Διανύουμε την έρημο της αντοχής,
που φέρει τις ρυτίδες εκλιπόντων χρόνων
-ευημερούντων μα και μάταιων συνάμα-
αναλογούντων σε γενιές φυλακισμένων,
εντεταλμένων να επιζήσουν στα αναχώματα
της ρημαγμένης μας ζωής,
της άγνωστης πατρίδας.
Απάνθρωποι αντικατοπτρισμοί
σακάτεψαν τη σκέψη μας
κι εμείς αρνούμαστε ακόμη τη συνάφεια
της άγνοιας του δικού μας παρελθόντος
με του παρόντος τη φαιά πραγματικότητα.
Ό,τι επικρίνουμε κρατούμε ακόμη στις παλάμες μας,
αφού αλλιώτικα δεν μάθαμε να στοχαζόμαστε
όσο ακόμα ο στοχασμός ήταν επιλογή
και όχι πολυτέλεια...
Όσο υπάρχουμε, υπάρχει πάντοτε και ο χρόνος
ν' αναδυθούμε καθαροί, οι επιζήσαντες,
γιατί είναι χρέος μας πια ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ
απ' τα σκουπίδια που σήμερα διαθέτουμε,
αντί να αποτασσόμαστε απλά την παρακμή μας
σπώντας και αφορίζοντας τα λίγα μας υπάρχοντα.
Γιατί το σύστημα είμαστε εμείς
-όσο και αν η βαλσαμωμένη αριστερά το μηρυκάζει, απομυζώτας το, και ύστερα το φτύνει-.
Οι πράξεις και οι παραλείψεις μας είμαστε εμείς
-γι αυτό και η δεξιά δύναται ακόμη να αναπαράγει τις στρεβλές επιλογές μας-.
Λέω και σε εσάς, που αναρχικοί δηλώνετε,
τα λάθη μας είναι πολύτιμες αποσκευές,
όσο πιο εγκληματικά τόσο πιο απαραίτητα συστατικά της γνώσης, που χρειάζεται το μέλλον,
και κοινωνία ανθρώπινη ποτέ δεν επιβίωσε δίχως αρχές
(με τη διττή έννοια της λέξης, για όσους μπορούν να καταλάβουν)...
Όσο για εσάς, που τους ευπάτριδες καμώνεστε,
αναμασώντας, από εμπάθεια, φόβο ή άγνοια,
από το βιασμένο για αιώνες παρελθόν μας ό, τι σας εξυπηρετεί για να αισθάνεστε καλύτεροι,
πείτε μου, αν ξέρετε, την έννοια του απάνθρωπου,
και αν η θρησκεία, που με ζήλο επικαλείστε, τέτοιο μίσος ενστερνίζεται,
και ποια βιβλία περί φασισμού σας διαφώτισαν
(αν φυσικά ποτέ σας μελετήσατε),
και σας εδίδαξαν να μαίνεστε κατά "των άλλων",
(που ωραιότατα ίσως κάποτε να έρθετε στη θέση τους).
Κι έτσι εγώ, που σίγουρα δεν είμαι υπεράνω
όσων δεινών συντέλεσα, τρόπο τινά, να έλθουν
και όλων των άλλων που, όπως κι εσείς, απλά υφίσταμαι,
πασχίζω να εντοπίσω το "μη χείρον βέλτιστον",
και προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη
απέναντι στους γύρω μου μα και στον εαυτό μου
και λίγο-λίγο να δημιουργώ, σε πείσμα της απόγνωσης,
βρίσκοντας και εφευρίσκοντας αξίες που εκλείψανε
και θραύσματα αυτοσεβασμού, για να λογίζομαι άνθρωπος.
Ας είναι πρώτα στο μυαλό και την ψυχή μας η επανάσταση
και όχι του θυμικού μας μόνο συνονθύλευμα,
γιατί η ανατροπή θέλει και βάσεις και προοπτικές που αντέχουνε,
κι όχι κορώνες μόνο αρεστές, με πόδια πήλινα...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-02-2013