έπαρσις μάλλον λυπητερή

Δημιουργός: dr.rockthan, θανασης κρουσταλης

επίλογος τυγχάνει κάθε μελαγχολία που αναριγά λιγότερο απο πάντα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μουσκεμένα τα δειλινά περάσανε καιρούς , -απρόθυμα-
πάνω απο τις ρυτιδιασμένες εκφράσεις του προσώπου.
Το πέλαγος δίπλα τραγουδόύσε
την αβάσταχτη αλμύρα που χαράχτηκε ,τόσα και τόσα χρόνια,
στα γέρικα ακροδάκτυλα.

Ετσι τελειώνει το βιβλίο!!.
Ετσι χαιρετούν οι γλάροι το ξεθωριασμένο του ορίζοντα, μαβί ,
που τρέχει να προλάβει το λατρεμένο του νεκρό καλοκαίρι,
στο αγνάντι.
Κανένας δεν έχει κάτι να θυμηθεί για την ιστορία του.
Σάμπως ,να μην υπήρξε αρχή, και να΄ ναι χωρίς εικόνες,
οι αμίλητες λέξεις που ποτέ δεν θα ακουστούν
Θαμπό κεφάλαιο σβησμένο απο τα μουσκεμένα δειλινά,
και το ερεβος που ερχόταν περήφανο,
-ώρες θαρρεις- πριν νυχτώσει...

Κ έτσι κανένας ποτέ δεν θα πεί που κοιταξαν
τα ματια του ,τότε.
Ποιά !!λύπη τον έσυρε στα μολυβένια φτερά του απείρου,
κανεις δεν θα μάθει..
Μόνο πως πέτρωσαν , δείχνουν, τα μάτια,
καθώς, αγάλματα αμίλητα χορταριάζουν
κοιτώντας.

Μισο το βιβλίο χωρίς μιαν αρχή,
χωρίς την πλοκή, και το γήρας που σπέρνει τις θύμησες,
διχως καμιά σημασία οι έννοιες.

Δυο μάτια πετρωμένα, απέμειναν
και λίγα ξεσκισμένα και παραπεταμένα
σπλάχνα!!!


Θανάσης Κρουστάλης
[align=center][I][/I][I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-02-2013