Πενήντα επί εκατό

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πίνουμε.
Τρώμε.
Γεννάμε.
Κάνουμε εμετό.
Ζούμε – Πεθαίνουμε.
Και λοιπόν.
Τι νόημα έχουν όλα αυτά.

Κάποιος πριονίζει χοιρινό κρέας
και το πουλάει,
για δέκα ευρώ το κιλό,
για να πάρει γάλα στα παιδιά του.
Και λοιπόν.

Κάποιοι ερωτεύονται με πάθος.
Μοιράζονται φιλιά στ’ ακροκύμματα.
Κι όταν η νύχτα τελειώσει,
είναι πάλι ξένοι.

Όρκοι,
πιο δυνατοί από τεθωρακισμένα.
Που χάνονται,
στην πρώτη ηλιαχτίδα.

Μέσα σου,
συνάντησες ξανά μια ελπίδα,
που σκιρτά και πάλλεται.
Τα χείλη της ήταν ρόδινα.
Τα μάτια της ολοζώντανα.

Και λοιπόν.

Ποτέ δεν σου υποσχέθηκα,
περισσότερα,
απ’ όσα σου έδωσα.

Και να μην ακούσω αηδίες,
ότι, τάχα, το παν είναι η στιγμή.
Για μένα δεν υπάρχουν στιγμές.

Μόνο αιώνες.
Που με συνθλίβουν,
καθώς με αγκαλιάζουν.

Και στο τέλος αποδεικνύεται,
ότι δεν ήταν τίποτ’ άλλο,
παρά τα μάτια της,
όταν με κοίταξαν.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-02-2013