κι εγώ από τότε

Δημιουργός: ΕΛΕΑΝΝΑ, Λένα Κατσιμαντού

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με ήθελε ζεστή σα φρέσκο αίμα
ποιο να 'ταν τάχα το όνομά του
πόνος ή χρόνος ή όπως πάει το ρεύμα
που ακολουθούσα με το βλέμμα μου
παράλληλα και μακριά του;

Βουνα και βράχους που προσπέρασε
η σκέψη μου βροχή και καταιγίδα
θάλασσες που απέφυγε τα δάκρυα της ζωής
με αυτόν τον άνεμο που στάθηκε φροντίδα
για το ταξίδι μου στα πέρατα της γης

Σάμπως και να γονάτισα θυμάμαι μια φορα
και τράβηξε να απλώσει το κορμί μου σε κλαδάκι
γιατί ηταν θάνατος και μαύρη συμφορά
που από καντήλι αγαπημένο σώθηκε το λαδάκι

Σάμπως και να γονάτισα μα μου δωσε νερό
το ίδιο μου το σάλιο στη γλώσσα μου να μη διπλώσει
έτσι είναι μάτια μου η πορεία μας στον κόσμο αυτό
φρόντισε μόνο η σπορά σου να στεριώσει

και εγώ από τότε όπου περνάω αφήνω πάντοτε τα ίχνη
με λασπωμένα τα παπούτσια μου δροσούλα για τις ρίζες
κι εκλιπαρώ να γίνουνε τα αστερια του ουρανου μου λύχνοι
και τα καλύτερα που χω να δώσω με το πέρασμα μαρκίζες.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-02-2013