108χλμ Για Να Βρούμε Χρυσό Δημιουργός: scarlet1977, Νίκη http://www.youtube.com/watch?v=u7Qd64ZZ4QY Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info H σημερινή μου ανάρτηση είναι 100% βιωματική
και κάποια βίντεο στο πρώτο μου σχόλιο , εντελώς προσωπικά.….
Καλή Κυριακή σε όλους !
Όλα ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 1999
-Πού θα με πας μωρό μου ;
-Για ψάρεμα …
-Μα για ψάρεμα πάνε οι παππούδες….
Σου έλεγα γελώντας
( 22 χρόνων ήμουν τότε , και το μυαλό μου
το είχα στα beach bar )
- Θα πάμε μόνο για μία φορά
κι αν δεν σου αρέσει ….
δεν θα πάμε ποτέ ξανά…σύμφωνοι;;
- Σύμφωνοι…Και πού θα πάμε ;;
- Σε μια μαγική ακρογιαλιά
Μακριά απ τον πολιτισμό
Λίγο πριν την Ιερισσό
στο χιλιόμετρο….108
σ έναν μουρμουρότοπο
Μόλις περάσαμε τον Σταυρό
κι αρχίσαμε ν ανεβαίνουμε το βουνό
για Στρατώνι , μετά Ολυμπιάδα
με τελικό προορισμό την Ιερισσό
δεν ξέρω τί συνέβη…
ερωτεύτηκα εκείνη την διαδρομή…
Δεκατέσσερα καλοκαίρια μετά
Κάθε σαββατοκύριακο
και όποτε βρίσκαμε ευκαιρία
σκαρώναμε εκδρομή
για κολύμπι και ψάρεμα
στα μαγικά καταπράσινα νερά…
Στο τρίτο πόδι της Χαλκιδικής
σε ακρογιαλιές που
δεν είχαν ακόμα καταπατηθεί
από beach bar και ανοικοδόμηση
Εμείς…. και οι γλάροι…
Υπήρχε ένα κομμάτι της διαδρομής
που δεν είχαν φτιάξει
ακόμα τον δρόμο με άσφαλτο
3 χιλιόμετρα περίπου χωματόδρομος,
Το σημείο "camel trophy"…έτσι το ονομάσαμε
Είχε λακκούβες με νερά και άγρια βλάστηση
και πυκνές αγκαθιές που γρατζουνούσαν
το ολοκαίνουριο τότε αυτοκίνητο
μα καθόλου δεν μας ένοιαζε
Πάντα κάναμε στάση εκεί
Κάποιες φορές αναγκαστικά
γιατί σπρώχναμε τ αμάξι…
πού είχε βουλιάξει στα νερά
και σου έλεγα πως όταν πεθάνω
Θα το στοιχειώσω εκείνο το μέρος …
Θα γίνω ξωτικό …
και θα τριγυρνάω σε εκείνο το ξέφωτο
Κι έπειτα φτάναμε στην παραλία μου
Την λατρεμένη μου παραλία
Με την χρυσαφένια άμμο
Σαν χρυσάφι , μα ανεκτίμητο !
Κι αυτή η μυρωδιά από αλμύρα
Άρπαζα την μάσκα και τα βατραχοπέδιλα
Και κολυμπούσα στα βαθιά νερά
Κι έφτανα μέχρι την Κυράτσα
Έτσι λέγανε οι ντόπιοι
τον μεγάλο βράχο που βρισκόταν στ αριστερά
και θαύμαζα πίσω απ την μάσκα μου
τις μουρμούρες και τους σαργούς
τα σαλάχια , τα χταπόδια , τους σπάρους
σαν σε ντοκιμαντέρ του Κουστώ
κι έβγαινα και σου έλεγα ιστορίες απ τον βυθό
για έναν σπάρο που κολυμπούσε σοβαρός
και τον κυνηγούσαν δύο τρελιάρες σπαρίνες
κι άλλες τέτοιες χαζομάρες…
Κάθε χρόνος που περνούσε
πλησίαζε απειλητικά ο πολιτισμός
Eδώ και 4 -5 χρόνια
στο 108 χιλιόμετρο λίγο πριν την Ιερισσό
χτίστηκαν κάποιες μεζονέτες
κι εμείς τραβηχτήκαμε πιο βαθειά στο τρίτο πόδι
μετά τα Νέα Ρόδα , πολύ πιο μετά…
σχεδόν δίπλα στο Άγιο Όρος
αρκεί να βρίσκαμε χωματόδρομο
κι ερημική ακρογιαλιά
όσο γινόταν πιο μακριά απ τον πολιτισμό
Επιστρέφοντας πάντα αγοράζαμε
μύδια , ρίγανη , μέλι από ντόπιους
είχαμε τα ολόφρεσκα ψάρια
που είχαμε βγάλει με τα καλάμια μας
σαν να προσπαθούσαμε να φυλάξουμε
και να πάρουμε μαζί μας στην Θεσσαλονίκη
λίγη φρεσκάδα και αγνότητα από όλα αυτά
για ν αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα
14χρόνια μετά ….για σικέ επενδύσεις
για μερικά γραμμάρια χρυσό
θα καταστραφεί αυτή η θάλασσα και το βουνό
Δεν έχω λόγια ….τί να πω
Ας μιλήσει μόνο η εικόνα και τα βίντεο
Ίσως το τραγούδι που ακούγαμε τότε
Να ταν προφητικό…επιστρέφοντας
μια Κυριακή βράδυ κοντά στον Σταυρό
“ Κλάψε , φτωχή καρδιά μου κλάψε”
για μερικές ουγγιές χρυσό
ξεπουλιέται ένας επίγειος παράδεισος
Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-03-2013 |