Ο Τοποσ Που Περιμενεισ

Δημιουργός: Valeria Iliadou, Valeria Iliadou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάντα λοιπόν θα υπάρχει ένας κόσμος καλύτερος,
μια ζωή που θα μπορούσες να έχεις διαλέξει,
με μονοπάτια και δρόμους δικά σου,
με λουλούδια που παίρνουν το χρώμα της επιθυμίας σου,
σπόροι αβροί να φυτρώνουν κάθε που χαμογελάς.

Πάντα θα υπάρχει ένας τόπος πιο γλυκός,
μια πόλη που θα έχει φτιαχτεί μονάχα για ‘σένα,
εκεί που όλοι θα σου μιλούν στην ίδια γλώσσα,
εκεί που όλοι θα σ’αγαπούν επειδή γκρέμισες τα τείχη,
επειδή εξαιτίας σου βρήκαν τους χαμένους θησαυρούς τους.
Θα υπάρχει πάντα μια πόλη που θα σε περιμένει,
θα ‘ναι μακριά, μα οι αλάνες της θα είναι ανοιχτές για ‘σένα
εκεί που τα παιδιά θα παίζουν μέχρι να βραδιάσει
και θα αφιερώνουν τις άδολες νίκες τους στο όνομά σου.

Θα υπάρχει πάντα μια καινούρια αυγή, πιο κόκκινη και πιο φωτεινή,
εκεί που ο ήλιος θα σε ζεσταίνει, ενώ τα μάτια σου
θα μπορείς να απλώνεις στο κάθε γέμισμά του.
Θα υπάρχουν πάντα καινούριες θάλασσες,
θάλασσες γαλάζιες σαν τα μάτια σου
όπου χωρίς καΐκι, χωρίς οδηγό θα αρμενίζεις
κι ας μην υπάρχουν ακτές, ας μην υπάρχουν ακτές.

Θα υπάρχει πάντα μια ζωή που μέσα της δεν θα χωράνε
αναμνήσεις,
θα υπάρχει μόνο το παρόν και η ανάσα σου να το δυναμώνει,
μόνο ο ορίζοντας και το βήμα σου να τον μικραίνει.
Μια ζωή που θα χτίζεις πύργους με μόνο υλικό την άμμο,
πύργοι που δεν θα εγκαταλείπουν όσο κι αν θυμώνει ο αγέρας.
Θα υπάρχει πάντα ένας άνεμος να σε οδηγεί στο σωστό μονοπάτι
κι αυτό δεν θα είναι το δεξί ή το αριστερό,
μα μονάχα αυτό που σε γέννησε.
Θα υπάρχει μια ιστορία που δεν θα σε κουράσουν ποτέ τα λόγια της,
ένα σημάδι που θα στέκεται αιώνες ολάκερους στο ίδιο σημείο
μέχρι να το προσέξεις.

Αν με αφήσεις θα μείνω απροστάτευτη και μόνη;
Αν αδειάσεις της αγκαλιάς σου τα κρίνα
θα γεμίσουν αγκάθια τα δικά μου χέρια;
Κι αν χάσω τον ήχο της φωνής σου,
θα μείνω για πάντα απαθής μπροστά στις μελωδίες που αγάπησα;
Αν σε προσκαλέσει δρόμος αντίθετος,
θα ψάχνω και τις εννιά ζωές μου να σε βρω
ανάμεσα σε άγνωστα βλέμματα, σε πρόσωπα που τίποτα δεν θα θυμίζουν;

Αν δεν με ακολουθήσεις στον δρόμο που διαλέγω
θα χάσω τον προσανατολισμό μου, θα χαθώ στης αβύσσου τη φλόγα
σαν ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, θα σιγοκαίω, μέχρι η στάχτη μου
να σκορπίσει στις γωνιές μια απόγνωσης;

Θα υπάρχει πάντα ένας κόσμος πιο μεγάλος
και πιο γιορτινός,
στις γωνιές του θα χωρώ
και στις πλατείες του θα τρέχω.
θα υπάρχει ένα παιχνίδι που πάντοτε θα βγαίνω νικητής,
μιαν αγάπη που θα με περιμένει στα άδυτα της γης
με μια λύρα θα με καλεί να έρθω λίγο πιο κοντά,
λίγο πιο κοντά.

Θα υπάρχει πάντα ένας άλλος μου εαυτός
πιο δυνατός,
που θα αντέχει τη σιγαλιά και τη σιωπή,
στον πυρήνα του θα γεννιούνται χαρούμενα παιδιά,
παιδιά που θα αγκαλιάζουν της γης τον πόνο.
Ένας εαυτός που θα μεταμορφώνει τις πρωτόγονες ψυχές
σε ποιητές,
θα υπάρχει πάντα για ‘μένα αυτό το όνειρο
που στην αμέλεια θα βλέπω την αγάπη
και στην απανεμιά θα στήνω χορούς , στην αθαλασσιά
θα παλεύω με τα κύματα
και δεν θα ‘ναι πια ένας αγώνας,
δεν θα τρέχω να σε φτάσω, δεν θα με κυνηγάς
σ’ αυτό τον κόσμο δεν θα χρειαζόμαστε μέστωση μήτε ερμηνεία,
θα ναι τα λόγια ένας μικρός ύμνος,
της Ευρυδίκης η παρηγοριά και η ανακούφιση.

Θα υπάρχει πάντα ένας άλλος γαλαξίας,
εκεί που δεν θα μου χρωστάς, που δεν θα σου χρωστάω
και το πλημμύρισμα των ψυχών μας θα περιέχει αλάτι και νερό
και από εμάς θα γεμίζει και θα αδειάζει η σελήνη,
καθώς κουλουριάζουμε στα μισά της
θα αγγίζουμε της μεταμέλειας τα φύλλα,
της αβεβαιότητας τη μελωδία θα σιγοτραγουδάμε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-03-2013