Μοιρασιά

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν είναι που ο κόσμος μας
έγινε πια μικρογραφία του Άδη
- όχι, γι’ αυτό δεν σ’ αγαπώ-
μήτε και είναι που οι γέρικες πόλεις
σε πρόσωπα θνητών ανάβουν τώρα τα φώτα τους
- και γι’ άλλα τέτοια πολλά,
δεν θέλω να θυμάμαι-
μα είναι που κάθε πρωί βλέπεις σ’ εμένα κάποιαν άλλην
κι έτσι μπορείς όπως κι εγώ να ονειρεύεσαι συνύπαρξη.
Είναι που βρίσκει το όνειρο μια δίκαιη μοιρασιά
και που αν δεν το πρόσεξες μετρώ τον χρόνο με τα χέρια σου
και την αγάπη με το ζύγι των ματιών σου.
Κι αν πάλι νύχτωσε ξέρω πως κάποτε θα ξημερώσει
γιατί ακούω τη φωνή σου.
Δος μου τις λέξεις σου κι ας είναι από αλάτι
Οι πληγές μου χρόνια μετά
ανδριάντες ανέγγιχτοι
ένα σώμα από πράξεις.
Δος μου τον πόνο σου
κανένας δεν γεννήθηκε μόνος
κι είναι καιρός πια να το μάθουμε
κανένας πως δεν πέθανε μονάχος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-03-2013