Ένα ξημέρωμα μακριά

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

...όσο κι αν τρέχει ο χρόνος το παρελθόν μας μένει ακίνητο...(Γ.Ζ.)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένα ξημέρωμα μακριά




Είδα στον ύπνο μου το ποίημα
Ήταν στο σπίτι και τριγυρνούσε ώρα πολλή μες στις σκιές
Μέτρησε τις αποστάσεις στα ταβάνια με τις ορφανές λέξεις
Μικρά αργόσχολα ποταμάκια με μαργαρίτες
Μεγάλες τάφροι με κροκόδειλους
Μαυροντυμένες, σαρκοβόρες ανάγκες ρουθούνιζαν πλάι του
Αγεφύρωτες
Σκόνταψε στα κατά συνθήκη ψεύδη και τα παρατημένα παπούτσια
Συλλαβές κύλησαν στα μαξιλάρια
Μικρές πληγές
Σχεδόν ανύπαρκτες
Κοίταξε τους τοίχους
Σάρκα απ’ τη σάρκα του κι αυτοί
Όσο πιο ψηλοί τόσο πιο αόρατοι
Στην κρεβατοκάμαρα δεν μπήκε
Στάθηκε στην πόρτα και σφύριζε απαλά

Έλα, να γίνουμε ένα ποίημα
Να ‘μαστε ρίμα
Να ‘μαστε ρίμα

Ένα ξημέρωμα μακριά όλα κι όλοι απέναντι
Γύρισα και μ’ αγκάλιασες
Δεν ξέρω πότε ακριβώς έφυγε
Δεν άνοιξα τα μάτια να κοιτάξω
Έτσι κι αλλιώς ο χρόνος θα μας προλάβει, όπου κι αν πάμε
Έτσι κι αλλιώς ο χρόνος δε μας χρειάζεται

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-04-2013