η θανάσιμη αμαρτία του κυρίου Valdez

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Εξαιρετικό και ιδιαίτερο το βιβλίο, διαβάστε το!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

"Η θανάσιμη αμαρτία του κυρίου Valdez"

Δεν βρήκε στάλα από κρασί τις ενοχές του να μυρώσει
και το πιθάρι του μελιού ήταν σπασμένο από χρόνια.
Πάνω στα χείλη τα ξερά ούτε μια λέξη να τον σώσει
από Εκείνης τη ματιά και της ψυχής του τα τελώνια...

-Κρατούσε αιώνες η στιγμη
και έψαχνε έστω μια αφορμή
με λίγο οίκτο την ψυχή του ν' ανταλλάξει,
μα η ανυπόφορη σιγή
είναι ένας θάνατος και αργεί
να πέσει αυλαία εις την ύστατη την Πράξη...-

Τρέμουν τα χέρια του φρικτά, της κάνει νεύμα να καθίσει,
και τον Θεό παρακαλεί να βρει μια λέξη να προφέρει...
Αχ να του πέθαινε εκεί, θά 'ταν κι αυτό μια κάποια λύση...
μα Εκεινη, ακίνητη κι ορθή, είναι η πληγή και το μαχαίρι.

Βιβλία και σκόνη, ειρωνικά
ξεθωριασμένα σκηνικά,
ήτανε όλη η ανούσια ζωή του....
Χαρτιά σχισμένα καταγής,
στυγνά σημάδια μιας κραυγής
πριν βουβαθεί, όταν εστέρεψε η γραφή του.

Τον θαυμασμό των ποιητών, τους διψασμένους φοιτητές του,
δεν είχε πια τις αντοχές ούτε τα κότσια να αντέξει
μα έφτασε Εκείνη, δροσερή, δίχως να δει τους δαίμονές του,
να κομματιάσει αναιδώς την σκοτεινιά του, με μια λέξη.

-Κι ο Συγγραφέας για μια στιγμή,
για ν' αγαπήσει ένα κορμί,
πέταξε πέρα τα πανσπούδαστα γυαλιά του,
που του θολώναν την ψυχή
Σχεδόν θωρούσε μιαν αρχή
σε αυτό το θαύμα που κρατούσε αγκαλιά του-.

Της ενοχής το σκηνικό στήνεται ύπουλα, στ' αλήθεια,
κι ο φθόνος, φίδι αρπακτικό, τρώει την ψυχή στα σπάργανά της...
Εκείνος μέσα του βουβός, άδεια χαρτιά κι άδειος στα στήθια,
στη σχάση του έρωτα Αυτή, του εναποθέτει τα γραφτά της...

Και έμεινε εκστατικός
μες το δωμάτιο μοναχός
να τα διαβάζει και να κλαίει απελπισμένος...
μέσα του φύτρωνε μια οργή,
άγρια του έρωτα σφαγή,
κι ένιωθε ανήμπορος και τόσο κουρασμένος...

Δεν βρήκε στάλα από κρασί τις ενοχές του να μυρώσει,
και το πιθάρι του μελιού ήταν σπασμένο από χρόνια...
πάνω στα χείλη τα ξερά ούτε μια λέξη να τον σώσει
από Εκείνης το κορμί πάνω στα ολόδροσα σεντόνια...

Κρατούσε αιώνες η στιγμη
και έψαχνε έστω μια αφορμή,
με λίγη αγάπη την ψυχή του να διασώσει,
μα στου μυαλού το μακελειό
ο φθόνος γίνηκε θεριό
και είδε μια μονο επιλογή: Να τη σκοτώσει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-04-2013