βεβαιος ξυπνημος οπως θανατος απο πνιγμο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>βεβαιος ξυπνημος οπως θανατος απο πνιγμο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>βεβαιος ξυπνημος οπως θανατος απο πνιγμο</b><p>Δημιουργός: Υποκρισία, <i>γιουλη τσαμαλ</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p> 	<br />
θυμαμαι ενα σπιτι που εμοιαζε εγκαταλειμμενο κι απ το παραθυρο του<br />
το βραδυ ετρεμε μια φλογα και σπιθιζε σα κατι να λεγε..<br />
καθε ανθρωπος λεω θα χει κατι αναλογο να θυμαται  να βλεπει μπροστα του<br />
ποσο υποπτη τοτε μου φαινοταν κι ομως ποτε δεν απομακρυνθηκα..<br />
<br />
κι ας ημουν μακρια.. πως θα μπορουσα τωρα σα σωμα το βλεπω<br />
σαν υπαρξη σαν φαρος κατοικει τους δαιδαλωδεις διαδρομους των αφωτιστων καιρων..<br />
των περαστικων της ζωης που μονο μπροστα παει και παει παει ριζες βγαζοντας<br />
πανω σε θαλασσα κρυσταλλο το "δικο" μου κι ο βυθος χρυσος..<br />
<br />
και γυρω καταπρασινος ο τοπος μολις η αρχη<br />
και η συλληψη της προοπτικης..<br />
αγρια αρχιτεκτονικη<br />
μειλιχια η πετρα η μελισσα παχια καθε λογης ομορφια..<br />
<br />
οι παρουσιες που ελκυει το αποτομο σκαλωτο χωμα διατρεχουν για να βρεθουν<br />
μεσα της να βουτηξουν μια σταλα και ψυχη γευονται το αξεθυμαστο μεθυσι..<br />
εκει οπου ο χρονος σταματα δεν υπαρχει πια δεν τον θες δεν τον ψαχνεις<br />
εκει οπου πεθαινεις την ιδια στιγμη ζεις αναστημενος..<br />
<br />
απο ερωτα εκει οπου ο ερωτας εν αφθονια ξεχασμενος κι απο την μεδουσα<br />
και η αποχαυνωση η βοη με στο σφριγος αρμονισμενα.. με το πνευμα..<br />
απο κει ανθρωπος ακοιμητος συνεχιζεις διχως ακομη να το ξερεις<br />
στο παντου και στο τιποτα που απειλειται φυλαγμενος..<br />
<br />
τεραστιος στο τοσοδουλικο που πατειται προστατευμενος ο θεος<br />
στο φυκι και στο βοτσαλο στο ψαρι και στο στιγμα στον αερα και στη βελονα<br />
στον πνιγμο και στο κλουβι στο γυμνο και στο σαπιο στον μικρο και στο ζωντανο..<br />
γητευτης και παιδι γερος παιδι..<br />
<br />
μελισσα στο σταματημενο αιμα<br />
πουλι που κατεβαινει παλι με το ποταμι ως περα στο πελαγο..<br />
πανω σε μια μικρουλα εκταση εκθαμβωτικης πυκνοτητας και δεους αγαλλιαστικου<br />
βασταγμενο και κυριαρχο το σπιτι χαμηλο το σωμα ο φαρος..<br />
<br />
η προσ γειωση και το ξυπνημα με στο μαυρο που χαραζει απαραλλακτα και πρωτοφαντα<br />
μεσα απο μικρες και μεγαλες πολεις.. μοβορικες σεμνες ανθρωπων υπαρξεις..<br />
μεσα απο πυκνα γκριζα κτισματα ενα κομματι ουρανος εδω και εκει<br />
βρισκομαι κι εγω κι εσυ..<br />
<br />
μπροστα μου μια βιτρινα με στη σκονη με ειδη μωρουδιακα και παιχνδια<br />
μια προχειρη επιγραφη που ξεθωριαζει στο φως "ολα μιση τιμη λογω συνταξης"..<br />
μα δεν θυμιζει καθολου καδρο στραβο στον τοιχο καθε αλλο<br />
η βιτρινα τουτη αχρηστευει οτι προστατευει..<br />
<br />
οτι περιμενει να πουληθει και δεν προκειται καθως φαινεται<br />
μητε σε ροδομαγουλα κουρελια να χαριστει παιδια που περνουν αδιαφορα..<br />
ο κυριος της που βασιλευει νεκρωμενος θλιβερο κι αυτος μια μερα να πεθανει<br />
δειχνει να διατηρει εκει κι αλλα αγαθα απο κεινα που τρωγονται..<br />
<br />
μια μερα καθοταν μεσα της με δυο τρεις και παιζαν χαρτια ηταν μια ηλιολουστη μερα<br />
κι ολα εδειχναν να παιζουν αυτην..<br />
μια αλλη μερα εκει τον επισκεφτηκαν  κληρικοι εδειχναν -εκτος απο εναν- εδω κατι εδωσε<br />
οπως συνηθιζεται στα μνημοσυνα  χουφτα με χουφτα κι ηταν παλι μια ηλιολουστη μερα..<br />
<br />
-ωστοσο ο βαρκαρης σκοτιστηκε για την διακριτικοτητα και την αναπαυση των ψυχων-<br />
τωρα σκεφτομαι πως το κουτι που πηρε ενδεχομενως να ηταν βαζα με μελι<br />
στην ακρη ενα αμαξι τους περιμενε στωικο και λαμπρο σα  γαιδουρι.. νεο  ανετο και λευκο σα περιστερι..<br />
 οπως το αφροντιστο παρακει σπιτακι της γυναικας που δεν ειδα ποτε να ξεμυτιζει..<br />
<br />
καθως αργα εφτασα κι εγω στη γειτονια τουτη<br />
μονο αργα μια κρυα νυχτα μια νεκροφορα σταθηκε εξω απτη πορτουλα της..<br />
ανθρωποι μαζευτηκαν και βουιζαν και τελικα μια αλλη ηρθε να την παρει<br />
γρια πολυ κι αυτο ποιος ξερει ποσο πιο γερικο κι ερμο διχως αυτην..<br />
<br />
με τις αδεσποτες γατες που την συντροφευαν να μενουν εκει<br />
με το καταπρασινο τοιχακι του να φουντωνει και να το αγκαλιαζει..<br />
στην εγκαταλειψη που μπαινει σε καθε γειτονια του κοσμου σε καθε ζωη<br />
ο θανατος και η ησυχια με στη ζωντανια και τη βοη..<br />
<br />
μες στην αναπτυξη<br />
της συμπτυξης..<br />
ενα εστω ελαχιστο δειγμα της προοπτικο -τρυφερο-παντα μαλλον θα ξεφευγει<br />
αγκρεμιστο κατι να καταδεικνυει κατι να περιμενει..<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-04-2013</td><td valign=top></td></table><br />