Sphinx Acherontia Lachesis

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Sphinx Acherontia Lachesis</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Sphinx Acherontia Lachesis</b><p>Δημιουργός: Οδυσσέας Παράδοξος., <i>Κάπταιν Φάντασμα.</i><p><i> Μυστικά μέσα σε μυστικά...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Sphinx Acherontia Lachesis.<br />
<br />
Ανύποπτα,μες το σκοτάδι της νύχτας ταξιδεύουν τα μυστικά...<br />
Έρχονται από μακριά και πηγαίνουν μακριά.<br />
Είναι ένα φώς που τρυπώνει δειλά μέσα σε μία κλειδαρότρυπα,ένας ψίθυρος του ανέμου,ένα κελάηδισμα,μια σκιά που γλιστρά μες τον καθρέπτη,ένα σήμα ανεπαίσθητο σε μια συχνότητα που δεν ακούει κανείς.<br />
Αιθέρια μυστικά που υπερίπτανται,μια καμουφλαρισμένη ανεμωδία που προσγειώνεται κρυφά εδώ,κάποιοι ξέρουν,κάποιοι έχουν μάθει να βρίσκουν το μονοπάτι μες την καταχνιά...<br />
<br />
Στους παλιούς καιρούς,μέσα σε νύχτες θεοσκότεινες οι ναυτικοί έπρεπε να σημειώνουν τη θέση των άστρων στον νυχτερινό ουρανό για να μπορούν να προσανατολιστούν.<br />
Πολλοί από αυτούς ακολουθούσαν τα νοητά ΄΄περάσματα΄΄ ανάμεσα στους αστερισμούς τα οποία φαντάζοταν σαν μεγάλα ποτάμια στον νυχτερινό ουρανό.<br />
<br />
΄΄Των φθαρτών δακρύων απόγονοι<br />
Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών<br />
Αφήσαμε το γήινο δέρμα<br />
Και στον ψίθυρο των δέντρων ψαύσαμε<br />
Τα λόγια μας<br />
Για τελευταία φορά <br />
Τώρα στα μέτωπά μας γειτονέψανε άστρα!΄΄<br />
<br />
Οδυσσέας Ελύτης.<br />
<br />
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο κόσμος μας είναι ένα συνηθισμένο μέρος,καθόλου παράξενο.<br />
Υπάρχει ένα είδος νυχτοπεταλούδας που ονομάζεται Sphinx Acherontia Lachesis.<br />
Στην πλάτη της φέρει ένα ευδιάκριτο σχήμα που μοιάζει με ανθρώπινο κρανίο!<br />
Ο Αχέροντας στην αρχαία ελληνική μυθολογία είναι ο Ποταμός χωρίς χαρά, ο Ποταμός της θλίψης.<br />
Η Λάχεση ήταν μία από τις τρείς Μοίρες,αυτή που όριζε τη διάρκεια της ζωής του κάθε ανθρώπου,το πεπρωμένο του,το τέλος του.<br />
Όλα τα πράγματα στη φύση έχουν ένα τέλος.<br />
Eίναι λοιπόν μια πεταλούδα της νύχτας που πετάει μέσα στη θλίψη του κόσμου,πάνω από το σκοτάδι του αιώνιου ποταμού των αναστεναγμών έχοντας στην πλάτη της ένα από τα πιό τραγικά και μακάβρια σύμβολα,μια απεικόνιση της φθοράς,του θανάτου,θα έλεγε κανείς πως το μικρό αυτό έντομο είναι ο ανταποκριτής της μεγάλης ανθρώπινης τραγωδίας,όλα είναι εφήμερα και περαστικά,η εντροπία σκεπάζει τα πάντα κι αυτή θα είναι η κατάληξη του κάθε ανθρώπου,ένα πρόσωπο που λιώνει στο πέρασμα των εποχών,μια νεκρή κεφαλή που δε θα μπορεί πιά να ονειρεύεται,να σχεδιάζει,να μεγαλουργεί,να ερωτεύεται και αυτό είναι που δίνει αξία στην κάθε στιγμή της ζωής μας,η γνώση της εύθραστης ύπαρξης,το δέος απέναντι στο θαύμα του τιτάνιου σύμπαντος,η ταπεινή μα αξιοπρεπέστατη θέση μας ανάμεσα στα μυστήρια και τους λαβύρινθους του Απείρου,όλοι θα φύγουν,όλα θα χαθούν,μα εμείς εξερευνούμε,ανιχνεύουμε,διηγούμαστε,αποτυπώνουμε αναμνήσεις,εμπνεύσεις,για να μπορέσουμε να αφήσουμε κάτι πίσω,κάτι που θα θυμίζει εμάς,τις μικρές,καταπληκτικές ζωές μας με όλα τα βάσανα,τους πόνους,τα γλέντια,τις ηδονές που μας συνόδεψαν,όλη η πορεία πρός το αναπόφευκτο τέλος,το ίδιο μας το πεπρωμένο,αποτυπωμένο πάνω στη ράχη μιας μικρής νυχτοπεταλούδας... <br />
Είναι μια πεταλούδα που παρατηρεί νεκρούς.<br />
Μια πεταλούδα που μιμείται νεκροκεφαλές.<br />
Είναι μια πεταλούδα που μεταφέρει το μήνυμα...<br />
<br />
Τί είναι αυτό που μας συνδέει πνευματικά και παραμένει αναλλοίωτο στο πέρασμα των χρόνων,αυτό που θέλει να μεταδωθεί μέσα απο εμάς;<br />
Άνθρωποι που ονειρεύονται και φαντασιώνονται τα πιό παράξενα πράγματα,συνταχθήκαμε όλοι σε μια ομάδα,σε μια πνευματική συμμορία,γίναμε οι εμπνευσμένοι ονειρευτές του κόσμου,γενναίοι ονειροναύτες των κόσμων της φαντασίας,όπως τότε έτσι και τώρα,συνεχώς ονειρευόμαστε κι άλλους κόσμους,απερίγραπτους,μοναδικούς κι έτσι προεκτείνουμε τον Κόσμο!<br />
Κοιτάξαμε μέσα στα όνειρα και είδαμε τους εαυτούς μας να πλάθουν καινούρια όνειρα,ο κόσμος αντικατόπτρισε τους κόσμους που ονειρευτήκαμε,μεγάλωσε τα όνειρά μας,μας προέκτεινε με τη σειρά του...<br />
<br />
Ορμούσαν οι καταιγίδες κι εμείς σκυμμένοι πάνω στο τζάμι ατενίζαμε τα τοπία,την μελαγχολία της φύσης που έμοιαζε ίδια,σε κάθε σημείο,γκρίζο παντού...<br />
Πόσο παράξενα χτυπούσαν οι καρδιές μας καθώς μιλούσαμε για ανέμους και ταξίδια μακρινά,για πολιτείες φωτεινές που αστράφτανε μες τον ορίζοντα της πιό βαθιάς μας νοσταλγίας!<br />
Η καρδιά ζητά πρώτα την ηδονή!<br />
Και η καρδιά μας οδηγούσε πέρα από τα γκρίζα σύννεφα,πίσω απ΄ τα ψηλά βουνά,σε έναν τόπο που κανείς μας δεν ήξερε κι όμως όλοι τον ποθούσαμε...<br />
Η καρδιά γεννούσε πατρίδες.<br />
Στη μέση ενός δωματίου,με μια καρέκλα κι ένα τσακισμένο τραπέζι και χάρτες παντού τριγύρω και βιβλία,πολλά βιβλία,κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε πάνω στα βιβλία,τρεφόμασταν με ξερό ψωμί και απίθανες ιδέες και μας έφτανε μονάχα αυτό.<br />
Χαμένοι μέσα στα όνειρα,στους θρύλους και τα μυστήρια,σε παμπάλαιες στοές και ακατανόητες ιερογλυφικές γραφές,σ΄έναν κόσμο γεμάτο έκσταση που όλο τον πυρετό μας χάριζε,μεθύσια,παραισθήσεις,ψίθυροι κάτω από άστρα,μια όμορφη φωτιά,σαίτες χάρτινες που ταξιδεύαν για χώρες μακρινές και η αγάπη;<br />
Η αγάπη πάντα μπροστά,να μας προκαλεί,να την κυνηγάμε...<br />
Στα πέρατα,ξελογιασμένοι...<br />
Κούσκο,Μπουένος Άιρες,Νησιά Φερόες...<br />
Τα όνειρά μας απλωμένα παντού.<br />
Μες τη μουσική των ανέμων και στα τραγούδια των μικρών πουλιών,σε γαλάζιους ουρανούς και θάλασσες τρικυμισμένες,πιο άνθρωποι από ποτέ,τόσο όμορφοι μέσα στις τραγωδίες.<br />
Στα χιονισμένα όρη,τυλιγμένοι με κουβέρτες γύρω απ΄ τη φωτιά,ακούγοντας τα οράματα των Ινδιάνων,σε καταστρώματα παμπάλαια θαυμάζοντας τα τατουάζ των ναυτικών,Γιοχάνεσμπουργκ,Σίδνευ,οι κόκκινες ακτές στο Μαρόκο,τα θλιμμένα πρόσωπα στα λιμάνια όλου του κόσμου.<br />
Βαθιά στα μάτια μας η λαχτάρα ενός μικρού παιδιού,στην καρδιά ο πόθος ενός άντρα για μια μακρινή πατρίδα,στα χέρια μας η τρεμάμενη ανάμνηση από το χάδι ενός κοριτσιού...<br />
Ρότερνταμ,Σαγκάη,Γιβραλτάρ...<br />
Αγάπες πάντα μακριά.. <br />
Εμείς που ερωτευτήκαμε τη θάλασσα,μια απέραντη θάλασσα που δε μας χαρίστηκε ποτέ...<br />
<br />
Άγνωστοι στο Άγνωστο...<br />
Κυνηγήσαμε τα μυστήρια σε αφιλόξενα γεωγραφικά πλάτη,σκυμμένοι πάνω σε χάρτες και εγχειρίδια επιβίωσης,πλεύσαμε μέσα από καταιγίδες,χτυπηθήκαμε με τα κύματα,χαιρετήσαμε τα λιμάνια ψηλά απ΄την ανεμόσκαλα,μεθυσμένοι απ΄τους ανέμους που μας παρασύραν μακριά κι έπειτα στη στεριά,περάσαμε όλα τα σύνορα ακολουθώντας μονοπάτια μες τις ζούγκλες και στις κορφές παγιδευμένοι μες τα χιόνια,σε χωριουδάκια με άγνωστες επιγραφές και πρόσωπα ανθρώπων σημαδεμένα κι απ΄όλους τους ορίζοντες που διασχίσαμε,κανείς δεν ήταν δικός μας,πάντα ξένοι,πάντα στο πουθενά,είδαμε εικόνες πίσω από εικόνες,αποκρυπτογραφήσαμε τις προεκτάσεις τους,συναισθήματα κι αναμνήσεις που μας σπρώχναν πιο μακριά,στις επάλξεις των κάστρων,μαγεμένοι από τη θέα κι έπειτα στις γιορτές της άνοιξης,σε πυρετικούς χορούς με τσιγγάνικες παρέες,φούντωνε η φωτιά και έτρεφε τη θλίψη μας κι ένα βιολί δαιμονικό νανούριζε τη νύχτα,σκορπούσαν τα όνειρα πάνω απ΄τις πεδιάδες,ψηλά,στα ύψιστα σκοτάδια του ουράνιου θόλου,ο γαλαξίας φιδογύριζε μαζί με τα όνειρα,τα δικά μας όνειρα που ακόμα στροβιλίζονται στις γειτονιές του απείρου,ένας από εμάς έστελνε μηνύματα σε μια συχνότητα,σε κάποιον που άκουγε με έναν ασύρματο εκεί έξω,είμαστε ακόμα ζωντανοί έλεγε κι από φυγή σε φυγή,κάποτε ο δρόμος θα μας βγάλει στην αγάπη...<br />
<br />
<br />
''Η καρδιά είναι το μυστικό μέσα στο μυστικό.΄΄ <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-04-2013</td><td valign=top></td></table><br />