μη φοβού το σκοτάδι

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

...το μεν μέλλον αβέβαιο, το δε παρόν σημαίνον.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το σκαρπίνι γυαλίζεις και μπαίνεις, κομπιάζεις, σωπαίνεις,
δεν σε σφίγγει η γραβάτα, το χρέος σε σφίγγει, περπάτα...
κι όσα απόψε μπροστά σου θα δεις
τόσο νέος, κομψός κι ευειδής,
μην τα πεις πουθενά, δέκα χρόνια σε τρέφουν γεμάτα.

Το ταξί σταματά στο φανάρι, τριγύρω κουρσάροι,
μα είναι άλλη ιστορία η δική σου τυφλή ομηρία...
ένα ατύχημα, μια συμφορά,
μια ανεξέλεγκτη παραφορά,
πάλι από άλλους ζητάς να ανακόψουν αυτήν την πορεία.

Αν την λέγαν Αλίκη, ποιος ξέρει, θα είχε νυστέρι
κάποιο θαύμα να σφάξει χωρίς στάλα αίμα να στάξει;
Και, αν κάθαρμα ήσουν εσύ
και αυτή γυναικούλα πεζή,
δεν θα ήσουνα τώρα εδώ κι όλα θά 'τανε φίνα και εντάξει.

Απ' την τρύπια σου τσέπη ας πέφταν, Θεέ μου, τα "πρέπει",
στα υγρά της τα μάτια ας γινόσουνα χίλια κομμάτια,
μόνο αυτή να μπορεί να σε βρει,
κι όχι η αγέλη που σε καρτερεί,
γούνες και συμπεθέροι, με αδιάκριτα κι άπληστα μάτια.

Το τηλέφωνο ξάφνου χτυπάει και το όνειρο πάει
απαντάς με φωνή μαγκωμένη, ρωτάς τι συμβαίνει
και είναι η μάνα της, που υστερική
σε ρωτάει αν την έχεις εκεί...
έφυγε απ' το πρωί δίχως καν να τους πει πού πηγαίνει.

Γέλιο, κλάμα, αγωνία στημένα εκεί, στη γωνία,
σαν τρελός τριγυρνάς σε μια πόλη που είναι άγνωστοι όλοι
μόνο εσύ ξέρεις πώς να τη βρεις,
τη δική της οσμή ακολουθείς,
και την βλέπεις σκυφτή και μονάχη στο μπαρ του Μανώλη...

Μια αγκαλιά δίχως λόγια που σπάει μονομιάς τα ρολόγια,
στου φιλιού το πηγάδι χωρούν μόνο αυτοί κι ένα χάδι...
Στην κοιλιά της ένα άνθος σκιρτά
σαν ακούει να της λες δυνατά:
"έλα, αγάπη μου, ζήσε το φως, μη φοβού το σκοτάδι".

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-04-2013