Σκάλες

Δημιουργός: Ελένη Σ., Ελένη Σωφρονίου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]
Σκάλες

Θα γελάσω ξανά,
θα ξεφουσκώσουν τα μάτια,
θα στεγνώσουν τα βλέφαρα
κι αυτός ο πόνος στο στομάχι
θα γίνει και πάλι πεταλούδες και σκιρτήματα
καθώς θ’ ανεβαίνω τρεχάτη τις σκάλες των ονείρων
-αυτά τα ασανσέρ πάντα τα φοβόμουνα-
Ναι από τις σκάλες θ’ ανέβω.
Γιατί μη θαρρείς, θα τις ξανανέβω αυτές τις σκάλες.
Κάθε βαθύ πρωινό και κάθε απόγεμα θα τις ανεβαίνω
και το βράδυ θα ξυπνώ λαχανιασμένη μες στον ύπνο μου
καθώς θ’ ακούω το πόμολο της πόρτας ν’ ανοίγει παραδείσους
και συ εκεί, ξανά εκεί αγάπη μου
με ‘κείνη τη γαλάζια στολή του πελάγου
με ‘κείνα τα κόκκινα χέρια της φωτιάς
με ‘κείνα τα χείλη του γλυκόξινου πόθου.
Εκεί, να με καρτεράς
να βυθιστούμε ξανά μέσα σε ‘κείνη την πρώτη ανατολή,
μέσα σ’ εκείνο το γαληνεμένο βασίλεμα.
Έλα, έλα αγάπη μου
γείρε ξανά πάνω στην καρδιά μου.
Έλα να διαβάσεις για ακόμα ένα βαθύ πρωινό
γι ακόμα ένα υγρό απόγεμα τους κτύπους μου.
Γείρε να σου χαδέψω τα μαλλιά,
να ξεκουράσω την ανάσα σου,
να σου μουρμουρίσω στ’ αυτί την αγάπη μου.
Κι όταν πια γυρίσουν οι δείχτες του ρολογιού
και δείχνουν πως έφτασε η ώρα της φυγής
φόρα μου ξανά ‘κείνο το αδιάβροχο καφέ σακάκι
ίσως μπορέσω έτσι να προστατευτώ από τούτα τα χαλάζια
που μου ξηλώνουν τη ζωή.
Α, και να μην το ξεχάσω
πάρε με και μια αγκαλιά και σήκωσέ με ψηλά, πολύ ψηλά
-ξέρεις εσύ- πάνω από τείχη, πέρα από Εγώ.
Σήκωσέ με ψηλά, τόσο που να μπορώ να σε κοιτάζω και να χαίρομαι
για τους ήλιους που μού ζωγράφισες
τόσο που να μπορώ να σε κοιτάζω και να μη λυπάμαι
για τις βροχές που με πότισες.
Θα τις ξανανέβω τις σκάλες,
ακόμα κι αν δεν είσαι εκεί να με καρτεράς με ‘κείνη τη γαλάζια στολή,
να γυρίσεις το πόμολο, να μου ανοίξεις ξανά τον παράδεισο.
Εγώ θα τις ανέβω
γιατί η αγάπη, αγάπη μου, πάντα ανεβαίνει, μόνο ανεβαίνει,
πέρα από τείχη, πάνω από Εγώ,
ακόμα κι αν δεν είσαι πια εδώ!

[B]
Ε.Σ.
[B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-05-2013