Θηριάλωτος

Δημιουργός: Ανδρέας Ανδρέου

Στα χρόνια που είναι ανήσυχα, στις αναζητήσεις μας, στα θέλω και στα πρέπει μας, στις διχόνοιες και τα πιστεύω μας, σε όσα μας κρατάνε ζωντανούς και όσα μας θυμίζουν την ουσία, την μόνη ουσία...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στέλνω κενά μηνύματα τσιρίζοντας βοήθεια
Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε ν' αποκρυπτογραφήσει
Τη φλόγα, το παράπονο που κρύβω μες τα στήθια
Με κάποια γόμα ιδανική να ρθει και να τα σβήσει.

Αφέψημα τα μάτια σου, τα ‘πινα με το νου μου
Και τώρα ωρυώμενος με βλέφαρα γυμνά
Αφού στη τσέπη κρύφτηκες κάποιου παντελονιού μου
Σ' ένα χαρτάκι τόσο δα κι ο φόβος μου ξεσπά.

Η ενοχή ολότελα τα χρόνια μου διχάζει
Παρήγορος αλαλαγμός, υπόνοια απελπισμένη
Σαν σκιάχτρο που μεσάνυχτα ο ίσκιος του τρομάζει
Όπως και μια που είδα ψες γυναίκα μεθυσμένη.

Κάτι πλανιέται και ζητά κάποιος να το κοιτάξει
Μέρες που φύγαν άδολα, απόπειρα του χρόνου
Σαν το μωρό τα νιάτα μου βιάζεται να θηλάξει
Απατημένος βασιλιάς ενός αρχαίου θρόνου.

Ξεθεωμένη άμπωτη φέρνει το άρωμά σου
Μια τέτοια που συνήθισα ασύνετη ντροπή
Και μου στερεί το απλανές που 'χε το κοίταγμά σου
Βήματα που σκυθρώπιασαν κι έγιναν αχανή.

Αδάμαστη κατάπτωση, ένστικτο καταφρόνιας,
Έγινες μυριόπτωτη πηγή αλλοφροσύνης
Ακαταλόγιστη πτυχή ασθμαίνουσας διχόνοιας
Η πρόχειρη συναίνεση άπειρης λησμοσύνης.

Αστυάνακτας 22 Δεκεμβρίου 2005

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-02-2006