Ο τελευταίος πειρασμός

Δημιουργός: MARGARITA

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο τελευταίος πειρασμός

Ο τελευταίος πειρασμός μπέρδευε την κατεύθυνση.
Αγωνιζόμουνα να σπάσω το ρεκόρ μου.
ʼρχισα να με εγκαταλείπω μουντά, σκοτεινά, μοναχικά, λυπημένα.
Και με σοφία και στο όνομα της γνώσης,
πως τα κάστρα μου ήταν σε πετρώματα
και δεν αντέχανε φρικτές αδυναμίες, άκουσα το λόγο μου
Πάρε τα δεκανίκια σου, ανέβα στη κιβωτό σου και πλεύσε πάνω απ τον κατακλυσμό σου.
Τα πνευματικά, πνευματικά ανακρίνονται.
Σε επίγειους δικαστές δεν παραδίνονται.
Οι αλήθειες μου είχαν σαρωθεί σαν φύλλα ξερά όταν κοσμικό αλφαβητάρι γίνανε.
Και ολόκληρη η ύπαρξη μου,ένας έρημος λυγμός,αιχμάλωτη ενός αναίτιου πόνου κραύγαζε.
Μην τους αφήσεις,για να είναι σίγουροι στο μέλλον ότι θα είσαι ξοφλημένη να σε φυλακίσουν.
Να σε φυλακίσουν στο δικό τους θυμό,στη δική τους οργή, στη δική τους ασπλαχνία.
Δεν είσαι καλύτερη δεν είσαι χειρότερη. Σπάνια είσαι.
Μη στραγγαλίσεις την αρχοντιά την απλότητα, την ευθύτητα της ψυχής σου.
Τις τελευταίες νυχτιές μου,οι ανάσες μου είχανε χρώματα λευκά.
Πολύ λευκά,σχεδόν διάφανα. Και απελπισμένα έψαχνα το πράσινο της ελπίδας.
Νιφάδες στη ψυχή μου, κρύσταλλοι στο μυαλό μου. Χρώματα πόθησα. Κόκκινο της φωτιάς, ανάταση.
Μπλε βαθύ της θάλασσας. Γαλάζιο του ουρανού,το κίτρινο της μαργαρίτας.
Χρώματα φωτεινά, τον δρόμο μου να στρώσω. Μη τύχει κανείς και τον διαβεί και γίνω αιτία να χαθεί.
Τις πέτρες άφοβα είχα ξεπλύνει από το δρόμο μου. Το δικό μου δρόμο. Χρόνων δρόμος.
Ένας δρόμος με ομορφιά και ασχήμια, με φωτιά και πάθος, χωρίς φόβο.
Δεν είχα κρατήσει ούτε μία,το θάνατο μου να λιθοβολήσω. ....γύρισα πίσω..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-02-2006