Η Μεταλλική Καρδερίνα και ο Ιππότης Αρκούδος

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Η Μεταλλική Καρδερίνα και ο Ιππότης Αρκούδος</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Η Μεταλλική Καρδερίνα και ο Ιππότης Αρκούδος</b><p>Δημιουργός: Ekptotos Fylakas Aggelos, <i>Κωνσταντίνος Σκοτεινιώτης</i><p><i> ... Όλα τα παραμύθια αρχίζουν με το "Μία φορά και ένα καιρό ...". Πως να ξεκινήσεις όμως μια αλληγορική ιστορία? Ιδού...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>  ... Φαντασίας αποκύημα δεν λες μια ιστορία που πήρε σάρκα και οστά.<br />
Και ανάσανε βαριά στο αυτί σου τις πιο απίθανες λέξεις.<br />
Και έστειλε στο μυαλό σου άπειρης λεπτομέρειας εικόνες.<br />
Και θα βασανίζει την ψυχή και τα όνειρα σου, μπορεί και αιώνες...<br />
<br />
  Αλληγορία λοιπόν ξεκινά ,και όχι σε ένα σύμπαν μακριά, μα δίπλα μας.<br />
Καιρό όχι πολύ, ας το βαφτίσουμε περίπου μήνα.<br />
Το [I]"πού"[/I] δεν έχει σημασία, μα ας του δώσουμε οντότητα,<br />
και ας το βάλουμε σε μια Μεσαιωνική Αθήνα. Σε μια μικρή πλατεία.<br />
Με πέτρινα ψηφιδωτά να περιτριγυρίζουν μια χαμηλόκτιστη εκκλησίτσα. <br />
<br />
[I]"Αγία Αγάπης Και Ελέους"[/I] ας γράφει η καμάρα πάνω από την θύρα της <br />
και ας μπούμε μέσα με ευλάβεια και σεβασμό να ανάψουμε ένα κεράκι,<br />
στον ένα ήρωα της ιστορίας μας... <br />
Τον ιππότη Αρκούδο...<br />
<br />
  ... Από μικρός ορκίστηκε ,και πολλάκις βασανίστηκε, να δίνει της αγάπης την ελπίδα.<br />
Και σαν λεπίδα τον λάβωσε! Φορές πολλές, ετούτη η ελπίδα. Μα δεν απελπίστηκε...<br />
Έβαλε την ψυχούλα του ασπίδα! Και σωστά φαντάζεστε! <br />
Η ασπίδα ενός τέτοιου όντος είναι λαμπρή! <br />
Γυαλίζει κάθε σημείο της! Ακόμα και οι χαρακιές που είναι πάνω της πολλές.<br />
Ακόμα και αυτές! Όσο πιο βαθιές τόσο πιο λαμπρές!<br />
<br />
Ω μα πόσο εκτυφλωτική είχε γίνει πλέον ...<br />
Γι' αυτό και δεν έδειχνε την ψυχούλα του... ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ. <br />
<br />
Μονάχα στον Θεό στις προσευχές του! Στις ευχές του,να έχει καλά εχθρούς και φίλους.<br />
Στα δάκρυα του για κάθε αγαπημένο πρόσωπο που δεν ήταν πλέον μαζί...<br />
<br />
  Τώρα που τον ξέρουμε λίγο καλύτερα και ευχηθήκατε στην εκκλησίτσα.<br />
 ανάβοντας του το κεράκι,ας ακολουθήσουμε τα βήματα του. <br />
<br />
Είχε τελειώση άλλη μια αγαθοεργία. Άλλο ένα θεάρεστο έργο,βοήθειας των αδυνάτων. <br />
Περπατούσε με βήμα γοργό για αρκούδο σε πανοπλία. <br />
... και τα βήματα του, τον έφεραν στην μικρή πλατεία. <br />
<br />
[B]"Αγία μου! Δούλος σου...! Ευλόγησον με τον αμαρτωλό... <br />
Δια να ημπορώ να πράττω το έργο που μου αναθέτεις απερίσπαστος!"[/B] είπε σε μια μικρή<br />
προσευχή του, και φίλησε τον σταυρό πάνω στο δαχτυλίδι που φορούσε.<br />
<br />
 [B]"Τέκνο μου, Πάλι εδώ είσαι?"[/B] ακούστηκε η φωνή του τυφλού Ιερομόναχου,<br />
που λειτουργούσε στην εκκλησίτσα.<br />
[B]"Και ο θεός ευλόγησε την ξεκούραση και την μεθ΄ υμών ψυχαγωγία!"[/B] πρόσθεσε.<br />
[B]"Μην πείς λέξη!"[/B] είπε επιτακτικά! <br />
[B]"Σε παρακαλώ και σε προστάζω να ξεκουραστείς στην πλησίον του ναού, Ταβέρνα. <br />
Ο σαρακινός που την έχει, λαμπρός χαρακτήρας αν και αλλόθρησκος, <br />
έχει λάβει οδηγίες μου να σε περιποιηθεί."[/B]<br />
...είπε μελωδικά με ένα τόνο στην φωνή που δεν άφηνε περιθώρια αντιλογίας.<br />
<br />
[B]"... Και το έργο της Αγίας πάτερ?"[/B] Ψέλλισε ο αρκούδος... <br />
<br />
[B]"Και ποία νομίζεις τέκνο μου ορίζει την προσταγή μου?"[/B] είπε ο Ιερέας.<br />
<br />
... Κατέβασε το κεφάλι ο ιππότης αρκούδος ...<br />
<br />
[B]"Μην την στεναχωρείς Τέκνο μου. Να σε βλέπει έτσι δεν το θέλει!<br />
Οι υπηρεσίες σου δεν απαιτούνται σήμερον άλλο...<br />
...Απαιτείται όμως η της νόησης σου αγαλλίαση και του κορμιού σου ξεκούραση.<br />
Ύπαγε εν ελέω στην ταβέρνα.... Ελεύθερος!"[/B] πρόσταξε...<br />
<br />
...[B]"Όπως ορίζεις αγαθέ πατέρα!"[/B] είπε ο αρκούδος και βημάτισε προς την <br />
έτερη πλευρά της πλατείας.<br />
<br />
  [B]"As-salāmu `alayka Άρχοντα"[/B] τον καλωσόρισε ο Σαρακινός ιδιοκτήτης.<br />
[B]"Ειρήνη και μετ' ε σού"[/B] ανταπάντησε ο αρκούδος ,που γνώριζε λίγες <br />
φράσεις από την διάλεκτο του συνομιλητή του,και κατάλαβε την προσφώνηση. <br />
<br />
[B]"Κούπετ Μάγια Μεφάτλαχ"[/B] πρόφερε ζητώντας ένα ποτήρι νερό παρακλητικά. <br />
<br />
[B]"Αμέσως αφέντη μου!"[/B] απάντησε ο Σαρακινός. <br />
[B]"...Μα κάθησε πρώτα! Το τραπέζι με το κερί και τον αργιλέ,<br />
 που είναι στο κέντρο είναι για έσενα. Εντολή του πατέρα Μιχαήλ... <br />
Μέλι και καπνός έτοιμα για σένα."[/B]<br />
<br />
 ... [B]"Φάχμ Χαμπίπι στον Άρχοντα"[/B] είπε στον σερβιτόρο Άμρι, <br />
δηλαδή [B]"κάρβουνα αγάπη μου στον αρχοντα"[/B].<br />
<br />
  ... Το τραπέζι είχε γεμίσει με λογής - λογής λιχουδιές. Πικάντικη η ανατολίτικη κουζίνα. <br />
Ο αρκούδος μας είχε μικρή όρεξη. Μα τίμησε όλα τα εδέσματα. <br />
Και απόλαυσε με αχόρταγες ρουφηξιές τον αργιλέ του και το οινόμελο που του είχε<br />
φέρει ο Σαρακινός. <br />
Ο καπνός έβγαινε από τα πλεμόνια του σχηματίζοντας ένα σύγνεφο μακρύ ωσάν <br />
φλόγα από ξεφύσημα δράκου. <br />
<br />
Και εκεί μέσα στο σύγνεφο ξεπρόβαλε απέναντι του η μορφή της...<br />
...Η μεταλλική καρδερίνα μόλις που είχε κάτσει σε ένα τραπέζι αντίκρυ του.<br />
<br />
  Αυτή είναι η μορφή που πρέπει να συστήσουμε. Είναι η ηρωίδα της ιστορίας μας. <br />
Οφείλουμε να την γνωρίσουμε, και ας φαίνεται πως διακόπτουμε την ιστορία. <br />
Δεν είναι έτσι και θα αποδειχθεί εντός ολίγου. <br />
<br />
Βλέπουμε μια οπτασία. Με ύψος και ανάστημα, να λικνίζει τα μακριά κοκκινωπά μαλλιά της,<br />
με τις πύρινες άκρες. Ένα κόσμημα,περίτεχνα απλό, κοσμεί τον αφαλό της. <br />
Σκιές στο χρώμα του μπλε και πράσινου κάνουν απαλά τον περίγυρο των ματιών της.<br />
Ένα καφέ αμυγδάλου τυλίγει την ίριδα των ματιών της και μαύρο μολύβι τονίζει το <br />
σπινθηροβόλο βλέμμα της κοσμώντας την βάση των αγκυλωτών βλεφαρίδων της. <br />
Κορμοστασιά γυμνασμένη από πολεμική τέχνη , και καλλίγραμμες καμπύλες φτιαγμένες με <br />
θεϊκή μονοκονδυλιά στο καμβά του κορμιού της.<br />
<br />
  Και όμως τα παραπάνω είναι λίγα μπροστά στην μαγική μυσταγωγία που προκαλεί <br />
το άκουσμα της μελωδικής, και συνάμα, ανατριχιαστικής χροιάς που κρύβει η λαλιά της. <br />
<br />
Είν' τροβαδούρος ,βλέπετε, η μεταλλική καρδερίνα. Και πλάι από τον  γοτθικό σταυρό που <br />
ακουμπάει στο πέρασμα από τους πρόποδες του στήθους της , είναι το πετσί ,<br />
ενός κρεμαστού πίσω στην πλάτη της, λαγούτου. <br />
<br />
Μαύρο δέρμα ντύνει σφιχτά το πάνω μέρος του κορμού της, σε ένα πουκάμισο με <br />
ψηλό γιακά και ασημένια κορδόνια κορσέ στην θέση των κουμπιών. <br />
Τα πόδια της χαϊδεύουν απαλά μεταξένια μπλε σκούρα παντελόνια, σφιχτά αγκαλιασμένα<br />
πάνω στο κορμί της και διαγράφοντας την τελειότητα του σκίτσου του δημιουργού...<br />
<br />
  Κοσμογυρισμένη και πασίγνωστη στον μουσικό κόσμο. <br />
Περιτριγυρισμένη από πολλούς επίδοξους μνηστήρες. <br />
Και διακορευμένη από πλήθος άνανδρων. <br />
Όσους την έπεισαν πως ήταν μοναδικοί, και φύγαν σαν κλέφτες το πρωί πριν ξυπνήσει...<br />
<br />
Όσους άφησαν την μελαγχολία να ρέει στα τραγούδια που εφορμούσαν,<br />
 από τα λάγνα χείλη της, με προορισμό τα ώτα μας και στόχο τα μύχια των ψυχών μας. <br />
<br />
Χαμογελαστή από άποψη... <br />
<br />
Πικραμένη όσο λίγοι και μεθυστικά γλυκιά με τους πάντες ... <br />
Διακορευτές η μη...<br />
<br />
  [B]"ΚΥΡΙΕ!!! θαυμαστά τα έργα σου!"[/B] σκέφτηκε ο αρκούδος σαστισμένος,<br />
 από τούτη την μορφή! Και καθώς το οινόμελο και ο αργιλές είχαν ρίξει τις άμυνες του, <br />
άφησε το μωρό έρωτα να του φυτέψει ένα βέλος πέρα ως πέρα στην καρδούλα του. <br />
<br />
Και τι γλυκός πόνος!<br />
<br />
Έπιασε τον εαυτό του να προσεύχεται για το ηδικόν της καλό και να του δώσει <br />
ο Θεός την τύχη να του σφαλίσει ,νεκρό, τα μάτια η μεταλλική καρδερίνα! <br />
<br />
Πως μπόρεσε? <br />
Αμαρτωλή και συνάμα αγαθή σκέψη! <br />
Δικαιολογημένος μεν , Αδικαιολόγητα υποταγμένος δε...<br />
<br />
  ... Και έτσι υποταγμένος για ώρες περίμενε την ευκαιρία να της μιλήσει... <br />
Γονατισμένος από μια πρωτόγνωρη ατολμία!<br />
<br />
Αυτός! <br />
<br />
Αυτός που για την τόλμη του, το κουράγιο του και το ψυχικό σθένος ήταν σεβαστός της πάση!<br />
<br />
Εχθροί και φίλοι τον σέβονταν και τον τιμούσαν για αυτό! <br />
<br />
Ακόμη και ο θάνατος τον είχε σεβαστεί όταν θέλησε να πάρει την ίδια του την ζωή!<br />
<br />
ΝΑΙ! <br />
<br />
Είχε προστατέψει εαυτόν και από τον ίδιο.. <br />
Τον ίδιο σκοτεινό αρκούδο που κρύβουμε όλοι μέσα μας... <br />
Αυτόν που προτίμησε εκείνος να ξεσκίσει αντί να κάνει κακό σε άλλον... <br />
<br />
Γιατί γελιέστε αν νομίζετε πώς έτσι απλά ένα άγριο θηρίο... <br />
Μια αρκούδα με νύχια και δόντια τρομερά!, γίνεται έτσι απλά ήμερος ιππότης Κυρίου ... <br />
Μια αρκούδα ξαφνικά αγκαλιάζει και αναγαλλιάζει αλλήλους...<br />
<br />
... Μέγιστο θαύμα ... Δοξασμένος ο Πανάγαθος, που σε αυτό το τρομερό θηρίο,<br />
έβαλε τελικά πνεύμα και ψυχή. <br />
Πνεύμα αγάπης και Ψυχή καθάρια μικρού παιδιού που δίνει το παγωτό του,<br />
στην αδελφούλα του που κλαίει γιατί μόλις έριξε το δικό της κάτω.... <br />
<br />
  Και αυτό το πνεύμα και ψυχή βρήκαν την πιο απλή φράση! <br />
[B]"Δεσποσύνη! Πόσο θα ήθελα να μου τραγουδήσετε το Der Letzte Tag"[/B]<br />
<br />
[I](Σημείωση: http://lyricstranslate.com/en/der-letzte-tag-last-day.html και http://youtu.be/GY_NINTZXkg)[/I]<br />
<br />
... Είπε και η καρδία του έτρεμε στην ιδέα... <br />
Είπε και ξεκίνησαν να κάνουνε παρέα ... <br />
<br />
Έμοιαζαν τα θηρία μέσα τους.<br />
Έμοιαζαν οι πόνοι και οι στεναγμοί τους.<br />
Ξαπόστενε ο ένας πάνω στην καρδία του άλλου.<br />
Τα λόγια του βάλσαμο στην καρδία της.<br />
Τα λόγια της λύτρωση στην αναζήτηση του.<br />
Γιατί την έψαχνε χρόνια! Είχε ξεχάσει πόσα...<br />
<br />
  ...Θυμόταν μόνο που είχε πει: <br />
[B]"Δεν θα αγαπήσω άλλη Κύριε! Δούλος μόνο στις προσταγές σου! <br />
...Αγάπη για όλους! Χωρίς να χρειάζομαι δικιά μου αγάπη!"[/B]<br />
Πάνω σε μια προσευχή του... <br />
Πάνω από την θέληση του... <br />
Πόσο ψεύτης στον εαυτό του και τον Κύριο!<br />
<br />
Και ο Κύριος το γνώριζε! <br />
<br />
Γιατί οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, λένε μεγαλεπήβολες και μεγαλόσχημες κουβέντες, ΟΡΚΙΖΟΝΤΑΙ αιώνια και ο Θεός γελάει!<br />
<br />
Όπως γελάει ο κάθε στοργικός πατέρας στο παιδί του ,που μόλις, <br />
του υπόσχεται ότι ΔΕΝ θα ξανακάνει αταξία!<br />
<br />
Μα οι θνητοί δεν μπορούν να το καταλάβουν σαν το κάνουν. <br />
Και μετανοιώνουν εν τέλει. <br />
Αλλά είναι αργά! <br />
<br />
Μα όχι μάταια!<br />
<br />
  ...Εκείνη πάλι μαγεμένη απο την τόση αξία που έβλεπε εκείνος σε αυτή! <br />
[B]"Είσαι το τυχερό μου Άστρο"[/B] του έλεγε ,Χαμογελώντας, ως και τα μάτια της!<br />
<br />
[B]"Δεν περίμενα πως θα σε βρω!"[/B] ... και έλεγε αλήθεια! <br />
Γιατί από συνήθεια και μεγάλη προσμονή είχε δώσει ψυχή και σώμα σε κάθε ένα,<br />
 που έμοιαζε με τον αρκούδο... <br />
<br />
Μα μόνο ο αρκούδος δεν την [I]"πήρε"[/I] στα σκοτάδια... <br />
Μόνο ο αρκούδος δεν την πλήγωσε για μια βραδιά και να γυρίζει μετά να διατυμπανίζει το<br />
κατόρθωμα του στους υπόλοιπους ... <br />
<br />
ΓΙΑ ΚΑΜΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ! Ο ΑΡΚΟΥΔΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΤΣΙ! ... <br />
<br />
Τον φλογερό του έρωτα τον έλεγχε απόλυτα! <br />
Ήξερε πόσο καλός ήταν εκεί!<br />
Του το ΄χαν πεί! <br />
<br />
Μα χείλη που ΔΕΝ ήθελε να το ακούσει ... <br />
Χείλη που δεν φίλησε ποτέ έτσι όπως περίμενε να φιλήσει την μεταλλική καρδερίνα...<br />
<br />
  ... Μα ήταν και ο φόβος μέσα του... <br />
Δεν την άγγιζε... γιατί έβλεπε πόσο θα πληγωνόταν αν ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ...! <br />
<br />
Αν δεν ήταν αυτή? <br />
Η ΜΙΑ? <br />
Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ? <br />
Η πραγματική του αγάπη? <br />
<br />
... Μετά δεν θα είχε να δώσει άλλη καρδιά... <br />
άλλη ψυχή ... <br />
άλλη αγάπη ... <br />
<br />
Μα ήδη σχεδόν τα έδωσε όλα αυτά... <br />
... Είχε πάψει να αγαπάει τον εαυτό του. <br />
<br />
Αγαπούσε μόνο εκείνη! <br />
Ζούσε μόνο για εκείνη...<br />
<br />
  ... Όμως εκείνη ... <br />
Εκείνη γυνή ... <br />
Εκείνη ακόμα πιο μπερδεμένη ... <br />
Εκείνη κενή... <br />
<br />
Προσπαθούσε να γεμίσει από τον αρκούδο τα κενά αυτών που κλέψανε οι άλλοι ...<br />
... Και τα ζήτησε όλα ... <br />
Kαι τα απαίτησε ΟΛΑ! ... <br />
Kαι τα πήρε όλα....!<br />
<br />
 Και σαν γέμισε η καρδία της. Και σαν κλείσανε οι πληγές στο κορμί και την ψυχή της... <br />
Είδε τον αρκούδο... <br />
<br />
Ποιον αρκούδο? <br />
Τι είχε αφήσει? ... <br />
μια σκιά ... <br />
... Ένα ον που ίσα που ανάσαινε για ακούει εκείνη να ανασαίνει και να τραγουδάει ...<br />
<br />
... Ως και ο Σαρακινός δάκρυσε όταν τον είδε να σέρνει, το κουφάρι της ύπαρξης του,<br />
στην ταβέρνα του και να πίνει ... <br />
<br />
... μόνος ... <br />
<br />
ΠΟΛΥ ... ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΑ ΠΟΛΥ .... <br />
<br />
Και εκεινη? <br />
...δυό τραπέζια πιο πλάι ... <br />
<br />
ΔΥΝΑΤΗ! <br />
ΣΙΓΟΥΡΗ!... <br />
<br />
[I](Έτσι την ήθελε και ο αρκούδος... ... Για αυτό θυσίασε κάθε κομμάτι του ...)[/I] <br />
<br />
... ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ... <br />
<br />
Γιατί τώρα είχε ότι ήθελε ... <br />
<br />
Και εκείνος πλέον ήταν περιττός ... Αδύναμος ... Νικημένος...<br />
<br />
Τώρα που έλαμπε η μεταλλική καρδερίνα!...<br />
... Τώρα ήταν που ήταν περιζήτητη....<br />
... Τώρα που την έκανε πιο ποθητή από ποτέ ... <br />
<br />
... Τώρα ήταν δίπλα σε άλλους.<br />
<br />
Ευτυχώς με τους όρους της. <br />
Με το σθένος και το κουράγιο και την ψυχή που είχε πάρει από τον αρκούδο.<br />
<br />
Έτσι εκείνη ελεύθερη ... Εκείνος χαμένος.<br />
<br />
... Και έφυγε ο αρκούδος. <br />
<br />
Μακριά! <br />
<br />
Αυτομόλησε στην μοναξιά... <br />
Στην λήθη του πλήθους γύρω του που ΔΕΝ γνώριζε την μεταλλική καρδερίνα. <br />
<br />
... Προσπάθησε να αγαπήσει και πάλι τον εαυτό του ... <br />
<br />
Μάταια! <br />
<br />
Τώρα για πάντα θα αγαπάει εκείνη πρώτα. Αλλήλους μετά ... <br />
Και ίσως κάποτε τον εαυτό του. Αν τον λυπηθεί ο Κύριος...<br />
<br />
... Και η ψυχή του?...<br />
Η καρδία του?...<br />
Το μυαλό του?...<br />
Το "είναι" του ΟΛΟ?!<br />
Έχει παγώσει στον χρόνο! Σε μια στιγμή....<br />
<br />
... Τότε που η μικρή αγκαλιά της μεταλλικής καρδερίνας τον είχε περικυκλώσει... <br />
Και που άκουγε την καρδούλα της να χτυπά με ορμή!<br />
<br />
... Τότε που σε μια πλατεία Παρέδωσε τα πάντα σε δύο δακρυσμένα μάτια,<br />
 με χρώμα καφέ αμυγδάλου... <br />
<br />
... Που του ψιθύρισαν [B]"ΜΕΙΝΕ!Μην με αφήνεις..."[/B]<br />
<br />
... Τότε που άφησε την τελευταία του πνοή ... <br />
<br />
Ή τουλάχιστον ευχήθηκε να πεθάνει όσο την είχε αγκαλιά τόσες πολλές φορές,<br />
που πρέπει να έμεινε για πάντα το μυαλό του και η ψυχή του εκεί. <br />
<br />
Σε αυτόν τον επίγειο, μικρό δικό του παράδεισο...<br />
<br />
Και δεν ντρέπεται να το πει... Και ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΝΝΟΕΙ ...<br />
<br />
... και δεν μετανιώνει που ήταν πλάι σου. <br />
<br />
Δεν μετανιώνει που πλέον δεν είναι ούτε ανάμνηση στο μυαλό σου...<br />
<br />
... Πέτα Μεταλλική Καρδερίνα ... ΠΕΤΑ! <br />
<br />
Ας είσαι μακριά μου... <br />
<br />
Πέτα ...!<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-06-2013</td><td valign=top></td></table><br />