Το κόκκινο αμάξι

Δημιουργός: Evita[Iris], εVα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στους δρόμους εκείνους που το φεγγάρι ποτέ δεν φωτίζει,
στα μέρη εκείνα που ξέχασαν οι θεοί και οι τύραννοι που μας κοιτούν χωρίς συμπόνια
τρέχει το κόκκινο αμάξι.
Το είδα, κάπου ανάμεσα στα φώτα μέσα στη νύχτα, τα θαμπά εκείνα που δεν γνώρισαν αγάπη απο πουθενά
να βουτάει στα νερά και να προχωράει, σαν να το σπρώχνει μια δύναμη ανίκητη, ανυπέρβλητη.

Εγώ, ο παρατηρητής των πάντων και σκιά ανάμεσα στα δέντρα πλάι στον δρόμο
κοιτούσα προσεκτικά να δω τον οδηγό, μα δεν ήταν κανείς, σαν να ήταν άδειο το τιμόνι.
Μια ψυχή μαραζωμένη στοίχειωσε το αμάξι αυτό
που έκοβε την γη στα δύο χωρίς προορισμό και συμβατικότητα.

Κάπου-κάπου σταματούσε, και ανέβαιναν κι άλλες λυπημένες ψυχές
και όλο ανέβαιναν, σαν να 'χε πάρτυ το κόκκινο αμάξι.
πίσω τους άφηναν αντικείμενα αγαπημένα, σαν σημάδια
αν και όποτε θελήσουν να γυρίσουν πίσω, να μη χάσουν τον δρόμο.
Όμως τα φώτα σβήνουν σιγά-σιγά και μετά θα είναι αδύνατο
να γυρίσουν πίσω. Το κόκκινο αμάξι θα το λούζει το σκοτάδι της απελπισίας.
Το φεγγάρι λείπει.

Και γω το ακολουθούσα, γλιστρούσα σαν σκιά, σαν να ήθελα να κλέψω μια στιγμή ευτυχίας και ανεμελιάς
εγώ που ποτέ δεν διέγραψα τίποτα, που ποτέ δεν άφησα τίποτα πίσω, που κλείδωσα τα χαρτιά με τα ποιήματα σε παλιά συρτάρια και τα έβαλα φωτιά πάνω στην παράνοιά μου.
και οι ψυχές συνέχιζαν να ταξιδεύουν σε μέρη χωρίς φεγγάρια
σε ήλιους ματωμένους, σε μέρη ανονείρευτα.

Μια μέρα, ή μια νύχτα - ο χρόνος με ξεγέλασε ως τώρα -
βούτηξε στο κενό.
Το κόκκινο αμάξι των ονείρων και της μαγείας
εξαφανίστηκε μες στο κενό.

Και πίσω έμειναν
τα απομεινάρια των ψυχών
να μας οδηγούν εκεί που κάποτε
σκοτώθηκε η ευτυχία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-06-2013