Οίκος ενοχής

Δημιουργός: fevroni

Στη δραματοποιημένη καθημερινότητα της Δευτέρας, καλημέρα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάθε μέρα καταριέμαι
το πρωινό μου τσιγάρο
και τις κάθε είδους επικοινωνίες.
Είναι και τα δυό πολύ κίτρινα
και νοθεύουν το πορτοκαλί
των γενναίων ονείρων.

Σωριάζονται τα σαθρά
λίγο πριν τον ύπνο
μα κάθε όνειρο
είναι κλεμμένο ή δανεικό.

Τα ιδανικά
α! αυτά τσαλαπατήθηκαν
από τα παιδικά μου παπούτσια.
Κάτι κόκκινα με στρογγυλεμένη μύτη
κι ένα άσπρο σιρίτι.

Ξέρω πια τη γεύση της απόγνωσης
γι αυτό καπνίζω,
αλλά δεν είναι δυνατότερη
η γεύση του καπνού,
γι αυτό κάθε πρωί καταριέμαι
το πρωινό μου τσιγάρο.

Στη ζωή μου
δε χρειάστηκα παπούτσια,
κι εκείνα τα κόκκινα έστω,
δε μου χωράνε πια.

Ένα απόγευμα
τα έβγαλα από το πατάρι
και βάλθηκα να τρίβω με μανία
ότι είχε απομείνει στις σόλες τους
καλυμμένο από τη σκόνη του χρόνου,
τα γυάλισα με δάκρυα
κι αποκοιμήθηκα παίρνωντάς τα αγκαλιά.

Είμαι ξυπόλυτη, γυμνή και πεινασμένη
κι έτσι θα βαδίσω ως το θάνατο.
Η ελπίδα και η τόλμη
βρίσκονται κονιορτοποιημένες
κάτω από το κρεβάτι μου,
έτσι όπως σαθρές σωριάζονται
κάθε πρωί που ξυπνώ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-02-2006