Το κρυφό αμφιθέατρο

Δημιουργός: Ανδρέας Ανδρέου

Μέρες που δε λένε να τελειώσουν, φίλοι που δε μας προδώνουν,ανάγκες που υποχωρούν, αμφιθέατρα που εισχωρούν σε ύπνους σχεδόν και φαντάσματα που δεν τολμούν να μας πλησιάσουν...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το δυναμόμετρό μου έδειξε μηδέν
μεταμορφώθηκα αμυδρά σα νάνος γαλαξίας
που αναρριχείται επιμηκής κι επάξιος
σ' ένα ουρανό με λυχνάρια τρεμόσβηστα,
νυχτερινές λιποταξίες και διάστιχα
με εναπόθεση στην εύρυθμη εύνοια.
Ο νους χρειάζεται πυρίμαχα κύτταρα
να βρει τη μυστηριοτόκο σου ανάγκη
αλλιώς σέρνεται αιμόφυρτος κι άπραγος
σα φοιτητής που κουβαλάει στους ώμους
μια τσάντα γεμισμένη πεταλούδες
με σαράντα ποιήματα θράσους και άνοιας
να θυμίζουν αδιάπτωτα όνειρα
και διεκδικήσεις ατέρμονες, φεγγοβόλες.
Σαν αρωγός το ντελίριο πρόσχημα
απόηχος ντεκεντάνς ή φυγάδων ερήμου
να ωρύεται τα βράδια ασυμμάζευτα
και να ισχυρίζεται πως είναι στ' αλήθεια
νεφελοείδωτη η κάθε αγνή παραβίαση
κι ένας βόμβος να θυμίζει το αύριο.
Στις συσκευές δεν υπήρχες, στο σώμα σου;
Μεταστάθηκες σ' αφήφιστη ομάδα
κι αναλώθηκες σε άϋλα συναισθήματα
σ' ένα ξέφραγμο ανάστατο αμφιθέατρο
που βρυχάθηκε μια Πέμπτη απόγευμα
και δεν την είδε από τότε κανείς
κι ούτε ξανάρθε να μας ενοχλήσει.

02 Φεβρουαρίου 2005

Αστυάνακτας

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-02-2006