Ανεμοστρόβιλοι

Δημιουργός: ivikos

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κυρά μου, ανεμοστρόβιλοι σηκώθηκαν στην πόλη
σαν ξαφνικά, του Αίολου, να του κλέψαν τ’ ασκιά
στον κουρνιαχτό προσπάθησαν να φυλαχτούνε όλοι
άντρες, γυναίκες, γέροντες, μούλικα στα φασκιά

Κι όπως θολώναν οι νυχτιές, με τ’ άστρα τους χαμένα
σαν την κυρά που έκρυβε, θέλγητρα απ’ το κορμί,
φυτρώσανε στο φύσημα, όνειρα μαγεμένα
που σφάζανε της άρνησης, τα «ΟΧΙ» …και τα «ΜΗ»….

Οι μύστες της ανάμνησης, όνειρα ζωγραφίζαν
με του Αη-Γιώργη το άλογο, σε αγύρτη καλπασμό
οι σταλαμοί του αιμάτου σου στη γη σε ακροβολίζαν
μέχρι να σου ερμηνεύσουνε του μάντη το χρησμό

Βραδυπορούσε το έναστρο, κι οι συννεφιές το πιάσαν
στέλνοντας μισοσκόταδο, και μια νυχτιά πλαστή,
λάμιες σε κατασπάραζαν, νεραϊδες σε ματιάσαν
κι έψαχνες τ’ ασυνέφωτα, κάπου στην κουπαστή!!!!!

Μα των κυμάτων το άγημα, και του πελάγου η ρότα
φόρο τιμής σου απότισαν πριν φτάσεις στο βυθό,
κι η μπάντα σου παιάνιζε, της λησμονιάς τη νότα
μ’ ένα ρεφρέν του έρωτα: «Στο βλέμμα σου μεθώ!!!»

Κυρά μου ανεμοστρόβιλοι, φιλιά σου ξανεμίσαν
κι η αγάπη κομματιάστηκε, στον στρόβιλο του χτες,
οι εραστές, τους γόρδιους δεσμούς, ποτέ δεν λύσαν
και φεύγοντας, ξεχάσανε τις πύλες σου ανοιχτές!!!!!

7.06.2013

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-06-2013