Lussile

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

http://youtu.be/_YDKxJcgPEE

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σεντόνια φίδια έζωσαν τον νου της ένα βράδυ,
δεν ήταν το σκοτάδι που την τάραξε θαρρώ,
μα οι λέξεις μες το στόμα,
και το λιγνό της σώμα
που πνίγηκαν στου πόθου της το σκοτεινό νερό.
Σηκώθηκε κι απόμεινε να βλέπει σαστισμένη
σαν άγνωστη την κάμαρα που τόσα χρονια ζει,
και σκέφτηκε να φύγει,
όλοι της πέφταν λίγοι,
οι άφιλοι φίλοι οι ευγενείς, το χρήμα, το "μαζί"...

Εκείνος την κοιτούσε στοργικός και διαλυμένος
και τα πενήντα χρόνια του τον σκίζαν σαν καρφιά,
γνώριζε την αλήθεια...
πόνταρε στη συνήθεια,
και στη δική της παιδική, σκληρή αφροντισιά...

Μα στο αίμα της τον καλπασμό αφουγκράζεται και πάει
σε έρωτες, που αμαχητί κανείς δεν συγχωρεί...

Δεν είχε μήτε υπάρχοντα μήτε έναν τρύπιο μπόγο
που να χωρά τα σύνεργα μιας άτακτης φυγής,
κι έτσι έκλεισε τα φώτα
και έγειρε την πόρτα,
το άλλοθί της το στερνό πετώντας καταγής.

Στις πλάτες της φορτώθηκε αλεπουδίσια μάτια,
και ειρωνικά ψιθύριζαν όσοι ήξερε ως τα χθες...
Τα χέρια τα καινούργια,
του έρωτα η φούρια
της έφταναν να ζει πάνω από φόβους και μομφές...
Μα όσο περνούσε ο καιρός, την ζύγωνε μια θλίψη,
αφού δεν έμαθε ποτέ πως η ζωή απαιτεί
κάματο κι αγωνία,
κι έτσι, τι ειρωνεία,
βρέθηκε να αποζητά όσα είχε αποταχτεί...
Αληθινή αισθάνθηκε μέσα απ' το πρώτο ψέμα
σε εκείνον που εδόθηκε, πως ήταν ευτυχής...
κι όμως τον αγαπούσε,
και μέσα της ποθούσε
νά 'ταν και εκείνη γήινη, γενναία. ολιγαρκής...
Και όπως ξεραίνεται η γη στέγνωσε και η καρδιά της,
και ο έρωτας που λάτρεψε σκονίστηκε κι αυτός,
ένιωθε προδωμένη,
ολότελα χαμένη,
και γύρισε στον άλλον, που την πρόσμενε σκυφτός.

Χρόνια ή αιώνες πέρασαν στης σιγουριάς τη λήθη,
και όταν ξαναναταμώθηκαν δεν είχαν τι να πουν...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-06-2013