Εσένα Τώρα Εδώ

Δημιουργός: Αθηνά

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θα περάσουν τα χρόνια ανύποπτα
Θα απενοχοποιηθεί η βαθειά ανεξέλεγκτη επιθυμία
Η ερωτική βουλιμία των νιάτων
Που ποτέ μα ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα
τη σάρκας περίγραμμα
Και μασκαρεύτηκε σε ανορεξία
απροθυμία κι άλλης απογοήτευσης.

Κι άλλο, κι άλλες πληγές
το σώμα σου ζητούσε πληγές
κι εσύ το σιδέρωσες καλά
να μπει στο νεκρικό σου κρεβάτι ατσαλάκωτο
Μα τι έζησες σαν δεν γέμισες πτυχώσεις ματαιότητος;
Για τα μάταια αξίζει το ζειν!
Για τα φθαρτά, για τα κοινότοπα!

Για δυό λαμπερές πράσινες λίμνες δακρύων
και πλημμύρας αλμυρής.
Ένα ποτήρι πικρό και γλυκό,
Ένα φιλί σε χείλη μουδιασμένα.
Κουράστηκαν να μιλούν για ψέμα
Θέλουν να πουν το θέλω
Θέλω αληθινά
Θέλω εσένα!

Εσένα
Τώρα
Εδώ
Χωρίς προκάτ στιγμές

Τώρα
Εδώ
Να νιώσω πως κυλάει αίμα σε τούτο το κουφάρι
που μουμιοποιήθηκε τόσο πρόωρα.

Γλυκό είναι το αίμα
Γλυκό το δάκρυ
Γλυκός ο ιδρώτας!

Κατάπιε η πυρκαγιά τα δάση των φρέσκων κορμών
άλλο ένα καλοκαίρι
Μήτε από τον καπνό της δεν μύρισα.
Δεν μύρισα παρά το πέρασμά της.
Υποψιάστηκα, μα πάλι λάθος
Πως μια σπίθα άγγιξε στα μακριά κλαδιά
Αυτά που τεντώθηκαν να αγγίξουν
τις κεραίες τις πιο ευαίσθητες
Τις συχνότητες που κανείς δεν πιάνει
Που εκπέμπονται μόνο σε ορθάνοιχτες αγκαλιές
Αυτές που χωράνε τα πιο σκουριασμένα όνειρα
Τα απόνερα κάθε ξεπλύματος
Τις μουσικές κάθε πειρατικής αλητείας.

Όταν μ' αγγίζουν αυτές οι πράσινες λίμνες
θαρρώ πως πιάνω πολλά κύματα
κι αλλάζω ρότα.
Ίσια στον μαύρο βυθό της αφθαρσίας μου
της υποκριτικής μου αναισθησίας.

Σμαραγδένιες, μυθικές εκκλησίες του θεού Έρωτα
με ρουμπινένιες πόρτες χείλη ποθητά.
Μούδιασαν να μιλούν το ψέμα
Μούδιασαν να φιλούν το ψέμα.

Το αληθινό που μένει;
Σε ποιά ερειπωμένη καλύβα από αχυρένια μαλλιά;
Σε ποιάς νοικιασμένης
ίσως κι αγορασμένης ευτυχίας το λημέρι;

Εγώ τίποτα
μήτε νοίκι
μήτε τιμή οριστική
μήτε αγάπες μουσαντένιες

Εσένα
Τώρα
Εδώ
Χωρίς προκάτ στιγμές.

Να κολυμπήσω μια στιγμή
στα μυθικά νερά της ποθητής σου Στυγός
Κι ας με καταπιεί!
Κι ας λιώσει η σάρκα τούτη η περιττή!

Κάποια αποσταμένη ικεσία
σε μετάξια τυλιγμένη
λες και με σαμποτάρει
Κάθε φορά που πιάνω
μιαν άκρη από νήμα
στον λαβύρινθο να χώνομαι
όλο και πιο βαθιά!

Άραγε ο δικός μου ο Πάρης
σε ποιά θάλασσα πνίγεται
και το πανί του χάθηκε απ'την ελπίδα μου;
Πως ζωντανή νεκρή να μένω
λέει μόνο η ελπίδα μου
κι αυτό πολύ μου είναι...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-07-2013