συλλέκτες

Δημιουργός: kantadoros, Ο Ντέλης που δε μιλά ποτέ

...ή που θα 'χουν κουκούτσι μέσα ή που θα 'χουν τσόφλι απ' έξω...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[color=#660000][font=Segoe Print]Θυμάμαι που της το 'βαλα στο χέρι και της το 'κλεισα. Με κοιτούσε σα χαμένη.
-Ε..ευχαριστώ.
-Έχεις τσέπη; είναι γερή;
-Τσέπη;... ε εε ναί...
-Βάλτο μέσα. Πήγαινε τώρα. Βραδιάζει.[/font][/color]

[color=#663300]δυο μικρές παράγραφοι από το "αυτοί"[/color]

[color=#000000][B]Κάστανο[/B][/color]

[color=#993300]Μια μέρα λοιπόν στην αυλή του σχολείου -πήγαινα ακόμα δημοτικό- βλέπω μπροστά μου ένα κάστανο! Τι τύχη! Έσκυψα και το μάζεψα. Είχα φάει μια φορά ένα κάστανο και μου είχε αρέσει πολύ.
Το βάζω στην τσέπη της ποδιάς -τις φορούσαμε τότε και τα αγόρια μέχρι την τέταρτη τάξη- και τρέχω να βρω τον αδελφό μου. Σκέφτηκα να μην το έτρωγα μόνος μου... Πως κάνω κάποια στιγμή να το βρω και ωχ! Τρύπια τσέπη. Πάει το κάστανο!
Όσο κι αν έψαξα δεν το βρήκα το κάστανο μου.
Με βρήκε η δασκάλα η μαμά του φίλου μου του Δημήτρη να κλαίω απαρηγόρητος. Άντε τώρα να της εξηγήσεις.
-Τι έγινε Ζαχαρία ποιος σε πείραξε;
-Κυρία βρήκα ένα κάστανο και το έχασα!
-Και γιαυτό κλαις βρε χαζέ; Η μαμά σου θα σου πάρει πολλά κάστανα.
-Όχι κυρία, μη τη μαμά μου...
Χρόνια μετά, έμαθα πως η δασκάλα μου εντυπωσιασμένη από το περιστατικό το έγραψε στο ημερολόγιο της.
Χρόνια μετά, δούλεψα σε ξένους -οι ξένοι πληρώνουν- κι αγόρασα κάστανα. Έφαγα τόσα κάστανα που απορώ πως δεν έσκασα.[/color]

[color=#000000][B]Παιχνίδια[/B][/color]

[color=#993300]Μας βάζει μια μέρα η δασκάλα η μαμά του φίλου μου του Δημήτρη να γράψουμε έκθεση. Θέμα: Τα παιχνίδια μου. Γράφω κι εγώ:
Εγώ δεν έχω παιχνίδια. Μου φάνηκε όμως λίγο -καλά τι έγραφαν όλοι τόση ώρα;- κι έτσι πρόσθεσα: γι αυτό δεν παίζω τις ελεύθερες μου ώρες. Αυτό το ελεύθερες το είχα ακούσει που το λέγανε.
Τη φώναξε αυτήν η δασκάλα και μιλούσαν ώρα πολλή. Ύστερα θυμάμαι πως έφαγα ξύλο και το βράδυ διάβασα που έγραφε κάτω από την “έκθεση”:
Ζαχαρία πως δεν έχεις παιχνίδια; Έχεις σκάκι και τάβλι.
Της είχε πει αυτή για κάτι “κουτιά” αυτουνού, που απαγορευόταν και να τα αγγίξω μόνο.
Η ηλιθιότητα σ' όλο της το μεγαλείο! Δε συμπαθούσα πια τη δασκάλα τόσο πολύ.[/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-07-2013