το κέρμα

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

...Την καλησπέρα μου!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στρίβω το κέρμα στον αέρα και προσμένω
να πάρει εκείνο μιαν απόφαση για 'μένα!
Τους τοκογλύφους της ψυχής πώς να πληρώσω
και οριστικά επιτέλους να σε ξεχρεώσω,
για όλα όσα
μου 'χεις δοσμένα...

Μα εκείνο φεύγει και κυλάει δίχως οίκτο
κάτω απ' το ξέστρωτο και έρημο κρεβάτι!
Τότε τρελαίνομαι στη σκέψη πως σε χάνω,
δίχως κουράγιο να σ' αφήσω ή να πεθάνω,
και με κρατάει
αυτό το κάτι...

"Μην πίνεις άλλο, μην γελάς σαν κοριτσάκι,
και είναι οι ρυτίδες σου βαθιές όπως τα χρόνια...
Δεν σε αντέχω, με το θράσος σου θυμώνω!
Στάσου! Μη φεύγεις... μακριά σου πώς κρυώνω...
Ποιος θα με σώσει
απ' τα δαιμόνια;"

Σκύβω με κόπο, και σε πείσμα κάποιας ζάλης
που μαρτυρά μιαν επικίνδυνη ηλικία,
να δω το γράμμα ή το κεφάλι της ζωής μου,
που θα καλύψει το κενό της λογικής μου,
όμως εκείνο
μου κάνει αστεία!

Όρθιο στέκεται, θαρρείς με κοροϊδεύει,
καθώς σαν ψάρι εκεί στο πάτωμα σφαδάζω!
Κλαίω και γελώ, μέσα στον παραλογισμό μου
σχεδόν γουστάρω τον φαιδρό εξευτελισμό μου
τους αστραγάλους σου
καθώς κοιτάζω...

¨Έρχεσαι έντρομη,"αγάπη μου τι έχεις;"
και δελεάζομαι φριχτά να σε τρομάξω,
να σε πονέσω κι έπειτα να σ' αναστήσω
και έτσι, ολοκαίνουργια, αγκαλιά να σε κρατήσω,
γιατί αν μου φύγεις,
πού θα σε ψάξω;

Κλαις και με βρίζεις, με μαλώνεις, με χαϊδεύεις,
με απειλείς πως αν πεθάνω αλίμονό μου!
Κι εγώ στα πόδια σου αμίλητος κουρνιάζω,
μην μου κρατάς κακία, γερνάω και τρομάζω...
και είσαι το μόνο
πλάσμα δικό μου...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-07-2013