Ξεραίνεται τ'αλάτι

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξεραίνεται τ'αλάτι και το τρίβω στα χέρια μου με ηδονή
λές και οι θάλασσες δεν μου μιλάνε πιά
μου γεμίζει τα στήθια ο όποιος αέρας απο κοντά
και τόχω πανηγύρι κάθε που στρίβουν οι καιροί

Μα το ρόδο των ανέμων δεν έχει τι να δείξει
μαραίνεται κι αφήνεται μες στους κυκλώνες
κάτι θα ξέρουν ασφαλώς οι γλάροι κι οι γοργόνες
πετύχαν οι προβλέψεις ,ποιος τάχα θα τσιρίξει

Απόκριση στο σφύριγμα του πιο ριψοκίνδυνου αλχημιστή
αν κάποτε ο δρόμος ξεσκεσπαστεί στο φώς
θα χαμηλώσει τότε κι αυτός ο κομπασμός
και θα προσανατολίζεται προς τη σιωπή

Με ποιούς μύθους μια βελόνα ακριβείας αρκεί
να υφαίνει τη ζωή με τ'άστρα του κάθενού μας
ασήμαντος ο στοχασμός ψιλότερη η άγνοια του θνητού μας
ούτ'αισθητή, ούτ'εντελώς απατηλή

Ρωτάω πως σφηνώθηκε τόση μάζα πόνου και μάταιου υλικού
μαύρο και υπερέχων τ'ανεξιχνίαστο κακό
παράτυχε να βλέπω αμέτοχος καιρό
στο ίδιο ποτήρι τη γεύση του πικρού πιοτού

Απ'το βαθύ πηγάδι του λεπτού μου μερτικού
αντλώ δίχως να αισθάνομαι τούτη την πορεία
η πίστη μου εργάζεται καλά την εμπειρία
στο χασομέρι και στην άνεση του ρεμβασμού

Αλλά προς τί,δεν γίνεται να ξεστρατίσω
οτι μου γράφει μες στις φλόγες της η κακάβα
μ'ανεξίτηλο κοντύλι,αίμα και φωτιά και φουρτούνα μου στο διάβα
σημαδεμένος τη γήινη πειρατεία μου θα σφραγίσω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-08-2013