πετόντας μόνος

Δημιουργός: KTiNoS

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήταν θυμάμαι ένα πολύ κρύο σούρουπο κάπου κοντά στα Μετέωρα.
Έκανε τόσο κρύο, που η φωτογραφική μηχανή δεν δούλευε πια και ας ήταν μέσα στη τσάντα.
Σκεφτόμουνα, πως χάθηκε η αθωότητα με τα ψέματα και τη χυδαιότητα...
Σκεφτόμουνα ότι όσο περνάν τα χρόνια μένω όλο και πιο μόνος,
αλλά αυτό έχει λίγη σημασία, αφού δεν έχω ανάγκη πια, καμία πλαστική φιλία, καμία αναγκαστική παρέα.
Μόνος πετούσα στο κρύο και τα δάκτυλα μου πονούσαν.
Δεν είχα πια αίσθηση , δεν μπορούσα να κλείσω τους διακόπτες.
Απλά πετούσα στο κρύο.
Ναι έχω δει πολλά.
Ναι πήγα εκεί που λίγοι έφτασαν.
Δεν κάνω τον έξυπνο.
Έτσι είναι.
Και τι κέρδισα?
Τη γνώση ότι στο τέλος θα μείνω μόνος.
Το ξέρω, το αποδέχομαι.
Μόνος γεννήθηκα, μόνος θα πεθάνω, αλλά στο ενδιάμεσο θα προσπαθήσω να ζήσω
όσο πιο καλά μπορώ.
Είδα περισσότερα απ ότι έπρεπε τελικά.
Δεν διαβάζω ανάμεσα στις γραμμές, δεν μ ενδιαφέρει.
Δεν αναφέρομαι σ' ένδοξους προγόνους, δεν τους ανήκω.
Δεν με απασχολεί καμία ψεύτικη, ιρωική ιστορία.
Ξέρω....
Ξέρω πως είναι να πονάς.
Ξέρω πως είναι να σε αδικούν
Ξέρω πως είναι να γεννιέσαι χαμένος από χέρι.
Το έζησα στη Αλβανία, όταν εξάχρονα, παρακαλούσαν στη βροχή να μου πλύνουν το μηχανάκι !
Το έζησα στο Σουδάν και στη φονική τρέλα της Αφρικής
που μου έκαναν την τιμή να με κλέψουν για να ζήσουν !
Δεν θέλω πια ν ακούω.
Χόρτασα λόγια και σαχλαμάρες !
Βουβαλόπαιδα, τίγκα στο αναβολικό μου πουλάνε μαγκιά και μου μιλούν για προγόνους, φυλή και αίμα...
Σκέφτομαι ότι αν είσαι κόπανος, έχοντας ένδοξους προγόνους, τότε είσαι ακόμα πιο κατάπτυστος.
Ακόμα πιο ντενεκές κι απ το ντενεκέ τον ίδιο.
Πρώτα άνθρωπος ρε...
Πρώτα άνθρωπος....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-08-2013