Γίνονται θαύματα;

Δημιουργός: χάρης ο κύπριος, χάρης

Γίνονται

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στη Δευτέρα Γυμνασίου
όποτε ερχόταν η ώρα να μιλήσω
για το κεφάλαιο με τα θαύματα του Χριστού
είχα ένα φόβο για το τι θα με ρωτήσουν τα παιδιά.
Λόγια είχα να τους πω αμέτρητα.
Έχω διαβάσει πολλά βιβλία.
Έχω ακούσει πολλές ομιλίες.
Συμμετείχα σε πολλά συνέδρια.
Συμβουλεύτηκα μεγάλους γέροντες.
Προσκύνησα σε πολλά μοναστήρια χιλιάδες άγια λείψανα.
Όταν σε ρωτάει όμως ένας έφηβος γιατί δεν άκουσε την προσευχή του ο θεός και τελικά το αδελφάκι του έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο…
Τότε όλες οι απαντήσεις που θα του δώσεις είναι βιαστικές και πρόχειρες.
Σταμάτησα να αισθάνομαι ότι υπάρχουν λόγια
που μπορούν να παρηγορήσουν τους ανθρώπους.
Κάποτε μια μαθήτριά μου έχασε και τους δυο γονείς της
στο αεροπορικό του 2004.
Στην κηδεία την κρατούσα σφιχτά στην αγκαλιά μου.
Κάποιος ηλίθιος που ήρθε να την συλλυπηθεί της είπε …
έτσι ήθελε ο θεός κόρη μου…
Η μικρή γύρισε και με είδε με παράπονο και μου είπε…
Αυτός είναι ο θεός σου κύριε;;;
Αν αυτός είναι να τον χαίρεσαι…και απομακρύνθηκε από κοντά μου η μικρή.
Σταμάτησα να πιστεύω στα λόγια.
Σταμάτησα να κάνω τον έξυπνο μέσα στην τάξη.
Τα πτυχία μου δεν με βοηθούν.
Οι μαθητές μου με αναζητούν έξω…στο διάλειμμα.
Στο διάλειμμα είδα αμέτρητες φορές να γίνονται θαύματα.
Ένα χαμόγελο.
Ένα ανέκδοτο.
Μια σφαλιάρα.
Λίγη αγάπη μόνο.
Τίποτε άλλο.
Λίγη αγάπη.

Σε λίγες μέρες θα πάω στην Κρήτη.
Με ένα παλιό μου μαθητή και τώρα αδελφικό μου φίλο.
Ποτέ δεν μπόρεσα να του εξηγήσω γιατί ο θεός επέτρεψε
να χαθεί ο πατέρας του σε ένα ατύχημα.
Ότι έχω να του πω… του λένε τα λένε τα μάτια μου.
Κάθε φορά που παίζει το λαούτο και τραγουδάμε μαζί τη θλιμμένη χαραυγή…
...απλά και των δυο μας τα μάτια πάντα είναι θολά.
Ετοιμαζόμουν να πάω στη τρίτη στάση των χαιρετισμών πριν μερικούς μήνες.
Ο μικρός με το λαούτο μου τηλεφώνησε…
Δάσκαλε έλα από το σπίτι να σου πω εγώ τους χαιρετισμούς…μου είπε.
Πήγα.
Καθόμουν απέναντί του.
Έβγαλα ένα κομποσκοίνι που είχα στο χέρι μου και μουρμούριζα την ευχή.
Αυτός γρατζουνώντας το λαούτο τραγούδαγε μια προσευχή.
Τον έβλεπα που δάκρυζε.
Δυο ώρες δεν ανταλλάξαμε καμιά κουβέντα.
Δεν είπαμε κανένα λόγο.
Οι ψυχές ξεκουράστηκαν μέσα στη μουσική σιωπή του ακάθιστου πόνου.

Κάθε φορά που θα χρειαστεί να μιλήσω για τα θαύματα στους μαθητές μου
τους βάζω κατ’ οίκον εργασία να πηγαίνουν στη σελίδα των στίχων
και να γράφουν στο τετράδιό τους το Ρεφρέν…

…κι αν θες να δεις τα θαύματα
πώς γίνονται, μικρό μου
δωσ’ μου ξανά το σώμα σου
και πάρε το δικό μου…

Μέσα από αυτό το ρεφρέν
μαθαίνουν οι μαθητές μου
«πως γίνονται τα θαύματα»
πως ο Κώστας Φασουλάς είναι στιχουργός
πως ο Παντελής Θαλασσινός εκτός από ερμηνευτής είναι και μουσικός
πως ο Μανώλης Λιδάκης είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής.
Στα σχολεία γίνονται θαύματα.
Έξω από τα βιβλία.
Έξω από την τάξη.
Μέσα στην καρδιά.
Μέσα στην αγάπη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-08-2013