Γλυκάδα στη μέθη της ζωής

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φεύγουν οι καιροί και πάν τα χρόνια
εδώ στην έρμη κόχη
που μαραίνονται τα κλώνια
κι αργεί το πρωτοβρόχι
στου δρόμου τα μπαλκόνια

Σε κάτι παλιές εικόνες σκοτεινές
τρίζει ένας πνιγμένος ήχος
κλαίνε κάποιες εφήμερες σκιές
και πέφτουν κάτω δίχως
ν'αφήνουνε μιλιά ,σαν τις ψυχές

Μες στο αξένοιαστο πρωΐ
μαντεύω το βουβό μεθύσι
ακούω του κόσμου τη σιωπή
που σβήνεται στη δύση
σαν του εντόμου η βοή

Κι ήρθες εσύ με άλλο φώς
και άφθαρτα τα μύρα
ξεσπάει ο λόγος σου χρησμός
κι ο στίχος σου πλημμύρα
σαν άγριος ποταμός

Κι απ'το νερό που έτρεξε στη γής
ήπια κι εγώ λίγη γλυκάδα
για να μπορώ στη μέθη της ζωής
να ονειρεύομαι μιάν ανεράδα
που αγάπησε ο μέγας ποιητής

Μα τώρα που στέρεψε η λήθη
και τα σήμαντρα σιγοσημαίνουν
μάθε ξανά για που τραβάν οι μύθοι
και ποιάν ανάσταση προσμένουν
μες στα βαρύπνοα τους στήθη

Αμμόχωστος,Καρπάσι και Γιαλούσα
απ'τα Κελλιά ως τις Ακράδες
τότε που πρόκοβα και τραγουδούσα
κι απ'τη Χαλκιδική ως τις Κυκλάδες
τώρα που ζώ για σέ που λαχταρούσα

Κι όταν μια μέρα ξάφνου θα με δείς
μή γελαστείς σα μ'αντικρύσεις
πάρε το χέρι μου να βρείς
τον καημό να τον ξορκίσεις
με ξόρκια της απαντοχής

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-08-2013