Ο τελευταίος μονόλογος ενός φτωχού

Δημιουργός: Angel D. Roger, Άγγελος Περιτογιάννης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η αυλαία άνοιξε
Και η σκηνή φωτίστηκε
Η ησυχία απ’ το κοινό
Ήτανε λες και σκίστηκε
Εγώ πρέπει να βγω μπροστά
Στους θεατές να παίξω
Τα πόδια μου δε με κρατούν
Μα πρέπει να αντέξω
Ο τελευταίος μονόλογος
Είναι γεμάτος πόνο
Μα εγώ έτσι τον έκανα
Και τώρα τον πληρώνω
Βγαίνω από τα παρασκήνια
Επάνω στο σανίδι
Μέσα μου σκέψεις άσχημες
Σαν να ‘ναι ένα κοπίδι
Μα πρέπει εγώ να βγω μπροστά
Στους θεατές να παίξω
Πρέπει να κρατηθώ στα πόδια μου
Πρέπει να το αντέξω
Καλησπέρα κυρίες και κύριοι
Φωνάζω στο κοινό
Όλοι αμέσως σιωπούν
Κοιτούν με θαυμασμό
Τα λόγια μου για σήμερα
Θα ‘ναι κοφτά, σταράτα
Γιατί, τα ανακάτεψα
Τα έκανα σαλάτα
Σε αυτό μου το μονόλογο
Λάθη θα διορθώσω
Ότι μπορώ μες στη φωτιά,
Που άναψα, να σώσω
Η τιμωρία είναι βαριά
Τη δέχτηκα ας είναι…
Μα η καρδιά μου με πονά
Κι αυτό ξέρω πως είναι…
Ας πρόσεχες όλοι θα πουν,
Πριν κάνεις τέτοιο βήμα
Τώρα το βλέμμα τους θα ειν’
Λες και βλέπουν φτύμα
Παιδιά απλά ερωτεύτηκα
Και ειν’ βαρύς ο πόνος…
Παιδιά απλά αγάπησα
Δεν είμαι δολοφόνος
Για λίγο απλά τυφλώθηκα
Έφτασα στην κατάντια,
Να κλαίω, μα με τα δάκρυα
Καθάρισαν τα μάτια…
Κοίτα ο έρωτας πως είναι ικανός
Δυο καρδιές να θρέψει
Μα μια λάθος κίνηση
Όλα να τα καταστρέψει
Σ’ αυτό μου το μονόλογο
Κυρίες μου και κύριοι
Εδώ έχω δηλητήριο
Σε αυτό εδώ το ποτήρι
Όχι για να το πιω,
Όχι να αυτοκτονήσω
Θα δοκιμάσω όμως αν δω
Η καρδιά πως κάνει πίσω
Πιστεύω αυτό ήθελα,
Κάτι να σιγουρέψω
Μα απλά τον επιμήκυνα
Τον χρόνο, αντί να στρέψω
Δεν ξέρω τελικά
Ποιο θα ‘ναι αυτό το τέλος
Κουράγιο όμως έχω πολύ
Αγάπης είμαι μέλος
Πιστεύω αυτό ήθελα,
Κάτι να σιγουρέψω
Πως αν τελειώσει η φάση αυτή
Μαζί σου και θα ταξιδέψω
Δεν ξέρω τι κατάφερα
Τι σε ‘κανα να νιώσεις
Μα δε θα ήθελα να δω
Πως μετά θα με προδώσεις.
Πιστεύω αυτό ήθελα,
Κάτι να σιγουρέψω
Πως αν τελειώσει ότι περνάς,
Δε θα ‘μαι στην απέξω
Δεν ξέρω τι κατάφερα
Τη μέρα εκείνη, Τρίτη
Πολλά αναποδογύρισα
Και ναι, έφερα λύπη…
Έτσι λοιπόν, βγήκα μπροστά
Στους θεατές να παίξω
Με πόδια να ‘ναι τρεμάμενα
Μα έπρεπε να αντέξω
Στον τελευταίο μονόλογο
Λάθη πολλά ακουστήκανε
Όσα μπορούσαν στη φωτιά
Σωστά, μάλλον σωθήκανε
Πιστεύω αυτό ήθελα,
Απλά να σιγουρέψω
Πως αν τελειώσει ότι περνάς
Δε θα ‘μαι στην απέξω…
Και η αυλαία κλείνει…
Σκηνή που σκοτεινιάζει…
Ο ήχος στο χειροκρότημα,
Αρχίζει με τραντάζει…
Κλείνω, τα μάτια με χαμόγελο
Νιώθω μια αλλαγή…
Κάπου στο μαύρο βρίσκεσαι,
Εσύ νέα χαραυγή…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-09-2013