Το σύννεφο

Δημιουργός: gui7arman, Νικόλας

http://www.youtube.com/watch?v=5JMdD2adytQ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ειμ’ ένα σύννεφο μικρό,
που πλέει μες τον ουρανό,
χωρίς τιμόνι, χωρίς προορισμό.
Κι έχω για φίλο και πατέρα,
τον Αίολο με τον ασκό,
που όποιον “λύσει” αυτός αέρα,
εκείνον μόνο ακολουθώ.

Στο δρόμο μου βλέπω πουλιά,
που όπου πάνε, το γνωρίζουν,
φεύγουν, πετάνε μακριά,
μα πίσω ξέρουν να γυρίσουν.
Όμως εγώ, δε ξέρω που πετώ,
γυρίζ’ ανάμεσα σε γη και ουρανό,
χωρίς λιμάνι, χωρίς κάποιο σκοπό.

Τις «ήμερες νύχτες» που δεν έχει μπόρα,
κουρνιάζω στων άστρων την ώρια αιώρα,
ποτέ δε μετράω τις μέρες, την ώρα.
Μον’ τις νύχτες μετρώ που λείπ’ η σελήνη,
θλιμμένη, αλγεινή είναι πάντα και ΄κείνη,
και σα ξεπροβάλει στο μαύρο αιθέρα,
τη νιώθω σαν κόρη, την έχω μητέρα.

Πολλές φορές με σιμώνουν διαβάτες
περαστικοί, γνωστοί, συνεπιβάτες.
Τότε κι εγώ γίνομαι σύννεφο τρανό,
στο φως του ήλιου βγαίνω να λουστώ.
Κι ύστερ’ «αντίο»…
“Τ’ αδέρφια” μου αλαργεύουνε στα ξένα,
κρατώντας μέσα τους κομμάτι από εμένα,
και μένω ελάχιστος χωρίς να ΄χω κανένα.

Κάπως έτσι τρανεύω, μικραίνω,
γίνομαι δάκρυ και βροχή
κι έπειτα ξαποστένω,
αλλάζω σχήματα, μορφές,
σύννεφο πάντα παραμένω.
Ειμ’ ένα σύννεφο “απλό”,
που ό,τι φέρει ο καιρός,
σκυφτός, βουβός το υπομένω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-09-2013