Φταίει Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Φταίνε του ήλιου τα χαμένα κράσπεδα
που ζώ με τη φτέρνα, το ρυθμό
που σέρνομαι με την αφή στα δάπεδα
κι έχω το νού μου στο κακό
Φταίει ο θάνατος που κυλάει σαν βροντή
κρυμμένος μες στ' άρμα του θεού
που μου κόβει απ'άκρη σ'άκρη την πνοή
με το σπαθί του κεραυνού
Σηκώνω αθέλητα ψηλά
το βλέμα των ματιών μου
δείχνοντας τρόμο και χαρά
ψάχνω το φώς των ουρανών μου
Μα ποιός θα κεράσει απο τους δυό
το αβάσταχτο κρασί
ποιος θα μετρήσει τον καημό
που βακχεύει το κορμί
Πως η ζωή μου χόρεψε
τούτο τον κοντόποδαρο χορό
σαν ήρθε η ώρα κιότεψε
να κλέψει απ'τον καιρό
Kι αν είμαι πια ο στερνός
που άργησα στο ύστερνο ταξίδι
φταίχτης δεν είμαι ούτε δειλός
μπροστά στο μαύρο φίδι
Φταίει και το νησί το έρμο της απαντοχής
που δεν έσμιγε στο μάτι
κάθε στιγμή κι ολοχρονίς
με τη γαλάζια μάνα γής και την γλυκειάν αγάπη
Φταίνε κι οι μέρες του καλοκαιριού
που πέρασα κοιτάζοντας το χάος
που δεν τραβήχτηκα απ'το χείλος του γκρεμού
κι απόμεινα ν'αντέχω ήρεμος και πράος
Δισταχτικός,δεν λούστηκα μες στις πεθυμιές μου
αφού εσένα αγάπησα πιο στοχαστικά
έκλεισα όλες τις αγιάτρευτες πληγές μου
και σάλεψα για σένα την αμάλαγη καρδιά
Τώρα στις άκρες των ποδιών μου
βαδίζω σε βάτα υγρά ,σ'αγκάθια αιχμηρά
κι ακούω το ήχο των απόκρυφων φλεβών μου
να υφαίνουν σάβανα για μένα μυστικά
Βλέπω τη λιτανεία που φεύγει για τη δύση
κρατώντας σφιχτά στο χέρι το σταυρό
τρομάζει η ψυχή μα δεν λέει ν'ακολουθήσει
το πολύβουο κοπάδι πίσω απ'τον βοσκό
Κι ανοίγει ένα δρόμο για το δικό μου δρόμο
Αθήνα ,Σαλονίκη ως τ'ακρογιάλια της Χαλκιδικής
με τον καημό κι όλα τα ξόρκια μου στον ώμο
για εκεί που ο ήλιος βασιλεύει οδηγητής
Έρχομαι σ' εσέ στη θάλασσα στα χώματά σου
μονάχος πολυτάραχος όσο ποτέ σκυφτός
τρέμω,όμως ο νούς ξυπνάει στην αγκαλιά σου
κι αποξεχνάει λυτρωμενος , καθάριος και γυμνός
Φταίει που δεν σε γνώρισα νέος και παιδι
σαν ήμουν έτοιμος να φύγω στον κόσμο μοναχός μου
τότε που ήσουν κι εσύ μια πεταλούδα στη ζωή
με το φτερούγισμα το πρώτο και το φώς σου Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-09-2013 | |