Κάπως έτσι

Δημιουργός: Γιώργος13

Σ'όσους το ζήσανε...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στην κρίσιμη στιγμή του τραγικού θεάματος,
Ενός φιλιού που καίει τα σωθικά σου,
Νιώθεις αδύναμος, τρωτός κι απαρηγόρητος,
Κυλάει ο χρόνος αγνοόντας τα όνειρα σου.

Το ξέρες τάχα, το περίμενες αυτό,
Σου τό χε πει κι η ίδια κάποιο βράδυ,
Το φανταζόσουνα τις νύχτες μοναχός,
Μα την ψυχή σου τώρα πνίγει το σκοτάδι.

Κάθεσαι δίπλα, στριμογμένα και βουβά,
Ένα τσιγάρο ίσως κρύψει τον καημό σου,
Δειλά κι αμήχανα σε λίγο χαιρετάς,
Κι αν απαντήσουν… κόμπος κι άλλος στο λαιμό σου.

Η σερβιτόρα σε πλησιάζει τυπικά,
και «τι θα θέλατε απόψε;» σε ρωτάει,
Κάτι τυχαίο απαντάς στα βιαστικά,
Δεν είσαι άνθρωπος που ξέρει τι ζητάει...

Το ξανασκέφτεσαι και πάλι συλλογίζεσαι,
Πως καταλήξαμε σ' αυτήν την ειρωνία;
Να ναι η δειλία σου που κίνησε τα νήματα,
Ή η δικιά της ιδιοσυγκρασία;

Ίσως δε φταίει κανείς και είναι ευχάριστο,
Απλά εσύ τα βλέπεις όλα απ'τη μεριά σου,
Εγωπαθής, κομπλεξικός, κι ούτε που νιάζεσαι,
Που ευτυχισμένη έγινε μακριά σου...

Πάντως το σίγουρο σε τούτη την κατάσταση,
Είναι πώς πρέπει να τη νιώσεις πέρα ώς πέρα,
Ευλογημένες οι χαρές -ποιός τις αρνήθηκε;
Μα είναι γλύκια και της μελαγχολίας η λέρα…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2006