Αποχαιρετισμός Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Τραγουδώ τα μυστήρια της κόλασης μου
και με την τελευταία μου πνοή
έτσι κρατιέμαι ακόμα στη ζωή
ως το μαρτύριο της ......ακρόασης μου
Ψάχνω να βρώ μια λέξη,μια καθαρή γραφή
τον χρόνο και τον τόπο του θανάτου
σβήνω τα ίχνη να ξεφύγω απ'τα δεσμά του
εμένα πολύ θα θέλει να με δεί
Τρέχω μες στα χαράματα χλωμός
στο κατόπι μου μιά κι ακόμα μιά πορεία
δύσκολο να ξεχωρίσω τα θολά της προσωπεία
σαν πεθυμώ να δώ φθινόπωρο πάω και μοναχός
Ακούω να κουβεντιάζουν στην παλιά μου γειτονιά
χάνομαι αυτή την ώρα,γυρίζω πισω τον καιρό
που νάναι η ψυχή μου εδώ που κατοικώ
τ'όνειρο με τραβάει,ο πόνος κοφτερός
Μπαίνω στην Αμμόχωστο και μες στα όνειρά μου
κόκκινο κι ασύνορο το χώμα
σμίγω τον πόθο με τ' απίστευτο της χρώμα
μα πιά στο σπίτι μου δεν γράφει τ'όνομά μου
Φτάνω σε μια θάλασσα,σαν κι αυτήνε δεν έχει
πράσινη ,γαλάζια ανάλλαχτη γαλήνη
μα ο καημός μιάς άλλης δεν μ'αφήνει
ήρθα και φεύγω λιγάκι ακόμα αντέχει
Παράλογο,ανεβαίνω στο πρώτο λεωφορείο
τι ωφελεί η λογική, τέσσερα-μίλι Αλάσια
γνώριμη η διαδρομή θαυμάσια
Αη Λουκάς και Λάξης ως το παλιό σφαγείο
Στης εποχής μου το παρόν τώρα βαδίζω
ξόδεψα τη μέρα πάλι θα νυχτωθώ
σπατάλησα τα λόγια δεν έχω τι να πώ
άλλος δεν είναι δρόμος σκυφτός ξαναγυρνώ
Κουράγιο,ξέρω τι μου χρειάζεται
φτάνει να κοιταχτώ μες στον καθρέφτη
βλέπω ότι πρέπει και που πέφτει
να κοιμάμαι πιότερο το μερτικό μου θα φαντάζεται
Ακούω της ζωής το πανηγύρι
βαθύς αυτός ο όρθρος ,βαθιά κι η ιαχή
προσέχω ,αφου συμφώνησα να ξεχαστεί
με δάκρυ νοθεύω το κρασί μου στο ποτήρι........
Εδώ είναι σκοτάδι μα τ'όνειρο βαθύ
της δίψας άρχισε ο ήχος να ραγίζει
η αγάπη ειναι κοντά μου ψιθυρίζει
χνούδι τρυφερό μέσα σε θύελλα χρυσή
Κοιτάζω χαμηλά στο άδειο μεσονύχτι
μυρίζει γιασεμί και φώς η ερημιά μου
μια δέσμη γαλανή το αίμα στην καρδιά μου
να μείνω ήρθα,είπες ,σκίζοντας το δίχτυ
Μαζεύω ένα ένα πια τα βήματά μου
κι άσπρο πουκάμισι για σένανε φοράω
γκρεμίζω τα μεσάνυχτα και σου τραγουδάω
πίνω και μεθάω φωτιά στα κρίματά μου
Στη γή βαθιά και σκάβωντας θάβω τη θλίψη
κι αν έγινε ο πόνος δρόμος πικρός για μένα
της ομορφιάς το ατέλειωτο δόθηκε σε σένα
κι η μοίρα μου η ανάλαφρη που πέταξε στα ύψη
Στο επανιδείν
Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-10-2013 | |